On the road

De laatste jaren dat we op Fuenteventura onze vakantie doorbrachten, namen we genoegen met Corralejo. De eerste jaren dat we op Fuerte waren hadden we na onze mening het eiland al voldoende verkent. Kortom excursies hoefden even niet, heerlijk zo hangen bij het zwembad en een wandelingetje door het dorp en langs het dicht bijzijnde strand. Maar dit jaar vonden wij het weer eens aan de tijd om een auto te huren en erop uit te gaan. Het weer was vandaag ook wat stormachtig, ideaal om de omgeving vanuit een auto te bekijken.


Na een rustig en ontspannen ontbijt stapten wij in onze witte Renault Twingo en namen we koers in richting van El Cotillo, een klein plaatsje aan de noordelijke westkust. Het eerste wat ons opviel was dat we al aardig wat tijd kwijt waren om überhaupt uit Corralejo te komen. De laatste jaren werd veel gebouwd en was Corralejo daardoor aardig uitgedijd. Toen we op weg waren doken we meteen in het voor Fuerteventura zo karakteristieke maanlandschap: bruine aarde in vele schakeringen met ertussen verschillende tinten groen en rood van de planten en bodembedekkers. Want als je goed kijkt, dan is er meer leven dan het op het eerste gezicht lijkt. Her en der zie je de kegels in de verte die getuigen van de vulkanische oorsprong van dit fantastische eiland.

In El Cotillo zagen we het kilometerlange strand waarop de branding met volle kracht het water in wit schuim veranderde. In de haven bood zich ons het pittoreske beeld van velgekleurde vissersboten die heen en weer deinden op de golven. We bekeken de vestigingswerken waarvoor dit kleine dorpje bekend is en dat al sinds bijna 500 jaar. Op terras dronken we nog een kopje koffie met het scherpe geluid van een slijpmachine op de achtergrond. Op de trede van zijn voordeur zat een kunstenaar mooie beeldjes te slijpen uit stenen die hij van het strand had geraapt. We stonden er nog even stil en stapten dan weer in onze auto om onze reis in de richting  La Oliva en Tefia voort te zetten.

Vlak bij de kegel van de Montana Tindaya werd onze aandacht getrokken door zwarte, wervelende vormen in de lucht. Hoe dichterbij we kwamen kregen we in beeld dat we drie zwarte heksen op hun bezems door de lucht zagen vliegen. Een enthousiaste vliegeraar had deze vliegers ter gelegenheid van de huidige heksendag van Tinfaya in de lucht gelaten. Een werkelijk prachtig gezicht!

We trokken verder richting zuiden en namen uiteindelijk de afslag naar het strand van El Puerto de los Molinos. Onderweg kwamen we langs een geitenboerderij en moesten we hard remmen voor een moedergeitje die voor ons samen met haar kleintje (cabritito) de weg overstak.

Het strand bood een wat trieste aanblik met zijn verlaten huizen en een restaurantje aan de rand van de baai. De attractie van deze plek waren een stel eenden, die Ingeborg graag had willen voeren met droog brood. Maar, zo stond te lezen, dieren voeren mocht niet.

Na een kleine lunch met papas arugadas y queso de cabrito trokken we verder. De dag was al gevorderd dus wij besloten, niet verder te gaan dan Antiqua en via een binnenlandse route terug te keren naar Corralejo. Onderweg kwamen we langs het plaatsje Tetir en ging het verder via Villaverde. Op een bepaald moment zagen we de huizen van Corralejo met daarachter het uitzicht op de zuidkust van Lanzarote. Vandaag was het helder weer zodat we van dit mooie plaatje konden genieten.

Ter afsluiting van deze prachtige dag konden we het niet laten om nog even naar de grande playas van Corralejo te gaan. We namen even de tijd om het fantastische schouwspel van een drietal kitesurfers te volgen die op de golven dansden.

Met een goed gevoel en veel mooie indrukken van deze dag on the road, keerden we terug naar Fuentepark.

Staking

We zijn weer op ons eiland: Fuerteventura. k zit op het balkon van ons apartement en geniet van de laatste zonnestralen. Ingeborg is  beneden bij de pool om haar eerste duik te nemen. Het voelt heel fijn en vertrouwd om weer in Corralejo te zijn.
Maar het heeft ons deze keer veel geduld en tijd gekost om hier te komen.
Eigenlijk is het allemaal ermee begonnen, dat we deze keer niet vanuit Muenster konden vrrtrekken maar naar Duesseldorf moesten uitwijken. De hele routing raakte daardoor al in de waar. Maar enfin, we hadden ons erbij neergelegd dat we iets langer onderweg zouden zijn, toen we gisteren te horen kregen dat er op ons dag van vertrek het veiligheidspersoneel van vliegveld Duesselorf zou gaan staken. In plaatsvan twee uur van tevoren werd het advies gegeven om vier uur eerder op het vliegveld te zijn. Dus om half twalf woensdagnacht kwam Ingeborg mij ophalen. Om kwart voor twee waren wij bij de parkeerplaats en een half uur later bracht ons de shuttlebus nar de luchthaven. Onze vlucht zou om 6 uur volgens plan vertrekken, wij stonden om half drie in de ochtend in de vertrekhal.Wij waren in elk geval mooi op tijd!
Maar in de vesrte verte was er geen personeel te bekennen die ons informatie kon verstrekken. De reizigers bleven binnenstromen en de rijen bij de in-checkbalies werden steeds langer. Wij hadden intussen alvast bij een automaat kunnen inchecken maar moesten onze bagage nog kwijt zien te raken. Dus ook wij gingen in de rij staan. Eindelijk om half vier gingen de balies open en kwam de massa in beweging. Rondom vier uur zagen we onze koffers op de bagageband verdwijnen en hadden wij de hadden vrij. Maar daar was al het volgende hindernis, de veiligheidscontrole. Ook daar weer lange rijen. Gelukkig werd onze bestemming omgeroepen en kregen we voorrang. In de vertrekhal kwamen de stakers in actie, vlaggen van de vakbond , veel gekleurde hesjes en de televisiecamera stond ook al klaar. We hadden andere zorgen en waren blij dat we verder door konden schuiven. Gek genoeg was er veel begrip bij de reizigers en viel er geen kwaad woord, maar wel sommige personen flauw.. Rondom vjf uur waren we door de veiligheidspoorten. En daarna werd onze geduld en die van alle anderen pas echt op de proef gesteld. Eindelijk om kwart voor acht, konden we boarden. En om iets na achten waren we in de lucht. Tijdens de begroeting door de piloot werd ons een ding heel duidelijk gemaakt, wij met z'n allen waren geluksvogels, want onze vakantievlucht ging WEL door!
Toen we om 12 uur locale tijd op Fuerteventur de eerste zonnestralen voelden, was het zelf niet meer erg, dat onze buschauffeur verstek liet gaan en wij nog iets langer moesten wachten, voordat we naar Corralejo konden vertrekken.
En nu zitten wij hier dan op ons balkon en genieten terwijl thuis een sneeuwstorm woedt.

North-American team event

Vandaag hadden we een team bijeenkomst bij collega Sarah C. in Holten. Deze keer kwamen we niet bij elkaar als informatiespecialisten, maar als teamcollega` s die samen een gezellige middag willen doorbrengen met elkaar.
Al maanden geleden had Sarah Z. deze middag gepland en vandaag was het zover, ons North-American event met quilten en potluck. Onze gastvrouw Sarah C. is een ervaren quiltmaker en zij gaf ons vandaag een korte introductie hoe wij een verschillende stukjes stof tot een vierkantje van 20x20cm in elkaar moeten zetten. Eerst tekende iedereen haar template (sjabloon) en daarna gingen wij aan de slag met uitzoeken van stoffen, uitmeten van vierkantjes en driehoekjes en tenslotte, heel spannend, zetten we de schaar in de stof.

Tussendoor lieten we het werk even rusten om van onze potluck te genieten. Potluck is een samengestelde maaltijd, waarvoor iedereen een bijdrage in vorm van een gerecht levert. We hadden soep, sandwiches, sate, lekkere salades, gevulde eitjes, een quiche, krentenwegge  en fruitsalades als toetje. Niet te vergeten, de overheerlijke pumpkin en apple pie van Sarah C. Het was echt smullen! 

Na dit intermezzo ging iedereen weer verder met haar handwerkje. Maar de tijd was te kort om het af te krijgen. Zo ben ik vanavond nog even doorgegaan met mijn lapjes aan elkaar te zetten. Helemaal handgemaakt, een naaimachine kwam erniet aan te pas, et voila het resultaat:

Zomers Intermezzo

Intussen is het alweer onze laatste avond in Corralejo. Morgen rond deze tijd zitten we al weer op het vliegveld van Puerto Rosario om terug te gaan naar het winterlijke Nederland. Meer dan een week geleden hebben we ons appartement nr. 45 in Fuentepark betrokken en nu moeten we al weer bijna afscheid nemen.


De vakantie lijkt heel kort, de dagen ook. Maar we hebben ook echt weer genoten van zon, warmte en gezelligheid.

Nadat wij na een slapeloze nacht uit het vliegtuig waren gestapt en direct naar Corralejo konden vertrekken, kwamen we bij stralend weer bij het Fuentepark aan. Het was nog vroeg in de ochtend en ons appartement was nog niet klaar om te betrekken, dus zijn we de stad in getrokken om te ontbijten. In de konditorei aan de hoofdstraat hebben we lekkere cafe con leche en cafe americano gedronken en een gebakje genomen. Toevallig kwam Gabi, de basgitarist van het Rock Café langslopen en we werden als oude bekenden begroet. We beloofden hem om dezelfde avond nog even langs te komen. Na het ontbijt zijn we over de promenade geslenterd en hebben we van het heerlijk uitzicht op de zee en het eiland Los Lobos genoten. Heerlijk voelde dat!

Om twaalf uur konden we dan ons appartement in. Helaas is het ons deze keer niet gelukt om een vertrekje in ons favoriete blok te kunnen krijgen. Volgens de receptionist zaten ze vol en was het niet mogelijk. Op zich zitten we in nr. 45 ook goed, alleen missen we in de namiddag vanaf half drie de zon op ons terras. En dat is jammer! Maar we maakten ons daarover niet verder druk en hebben elke dag uren in de zon bij de pool geluierd. Een boekje erbij, af en toe wat kletsen, tussendoor een verfrissende duik in de pool en we zijn volop tevreden.

Elke avond gingen we uit eten. Corralejo heeft een breed aanbod aan restaurants: Italiaans, Chinees, Mexicaans en niet te vergeten ons kleine visrestaurant Vista Lobos. Na het eten biedt de stad veel mogelijkheden om in kleine winkeltjes te neuzen, vaak en veel souvenir-tjes, maar het blijft leuk. Vooral sieraden hebben we goed kunnen scoren. En niet te vergeten, de geurtjes die we voor onze geliefden thuis moeten meenemen. Qua uitgaan zijn we af en toe in het Rock Café geweest of in een andere muziektent.

Een bijzondere ervaring in deze vakantie was ons bezoek aan ‘feet & fish” waar we onze voeten in een soort aquarium hebben gehangen en ze dan door een hele boel kleine visjes hebben laten schoonmaken. Een gek gevoel en echt wel bijzonder!

Dit jaar zijn we geen gekke mensen tegen gekomen. We hebben wel Gerda en Wim weer ontmoet, die vorig jaar onze buren waren. Zij horen bij de long-stayers, en verblijven vier weken op het eiland. Morgen mogen we weer onze bagage bij hun stallen en voor ons vertrek nog even douchen. Daar zijn we heel blij mee, omdat we anders de hele dag op onze bagage zouden moeten passen.

Dus morgen is echt de laatste dag! En dan is ons Fuerte avontuur 2012 al weer voorbij!

Hasta ano proximo? Wie weet?