Het is al weer bijna weer 5 dagen geleden dat ik teruggekeerd ben uit Barcelona. Nu zit ik op het werk in Enschede achter de pc te lunchen. Ik dacht een goede gelegenheid om mijn Barcelona blog af te sluiten.
Terugkijkend op die week kan ik alleen maar vaststellen, dat het een mooie tijd is geweest. Barcelona is een prachtige stad enis zeker nog een tweede bezoek waard. Maar daar sta ik nu nog even niet bij stil.
De reis verliep verder zonder grote problemen. Ik ben zondagochtend vroeg uit mijn nest (6 uur) en moest vaststellen dat blijkbaar ook Barcelona het jammer vond dat ik weg moest want zij had de hele nacht "gehuild" (= geregend en gestormd) Dat maakte het voor mij alleen maar makkelijker om afscheid te nemen. Tot mijn verrassing was ook mijn gastheer vroeg uit zijn bed gekropen en heeft hij gekleed in alleen maar een sportbroek mij uitgezwaaid. Dat had ik toch niet verwacht!
Met de aerobus ben ik dan richting vliegveld. Helaas ben ik een halte te vroeg uitgestapt. Transavia bleek vanaf T2 te vertrekken. Dus ik moest nog even met een shuttlebus mijn weg voortzetten. Maar ik had tijd zat dus ik werd er niet echt zenuwachtig van.
Tijdens de vlucht heb ik Tal leren kennen. Tal is een jongeman uit Israel die voordat hij de militaire dienst ingaat nog even een trip naar Europa heeft gepland. Hij was met zijn vader naar Barcelona gegaan en hij ging alleen om een bezoek te brengen aan Amsterdam en Berlijn. We hebben gezellig gekletst en ik heb hem wat tips gegeven voor Berlijn. Dat viel nog niet mee met een gids in het Hebreeuws. Maar we kwamen er wel uit.
Samen zijn we dan onze bagage op gaan halen en ik heb Tal nog gezelschap gehouden en geestelijk steun verleend omdat jij maar geen contact kon krijgen met zijn vriend met wie hij op Schiphol had afgesproken.
Ik ben dan met de trein verder. En ik had natuurlijk maar weer het ' geluk' dat ik een test van de NS verzeild raakte die ze op die zondag hielden om te oefenenen voor extreem winterweer. Het duurde gewoon weer wat langer dan normaal. Maar om 15 uur was ik dan thuis.
Anderhalf uur later was ik al weer op stap in de stad om de opening van het jubileumspectakel van SAB mee te maken. Bij deze nog een mooie reportage, die door DRTV is gemaakt t.g.g. van ons 450 jarig jubileum.
Roel heeft zondagavond lekker voor ons gekookt en samen hebben we van de Spaghetti Marinara genoten. Het is fijn om weer thuis te zijn!
Nu is de lunchpauze afgelopen en ga ik maar weer terug aan het werk!
donderdag 14 oktober 2010
zaterdag 9 oktober 2010
Sagrada Familia
Wie bewaardt, die heeft wat! In dit geval heb ik tot de laatste dag met een bezoek aan Gaudi´s levenswerk gewacht. Ik ben vroeg eruit omdat ik dacht dat het dan wat minder druk zou zijn. Maar toen ik om kwart voor tien arriveerde was het er al druk bij de kassa en moest ik een half uur in de rij staan. Gelukkig had ik een boekje mee! Ik heb maar meteen voor een audio-toer gekozen, omdat ik het dan toch prettig vindt om wat meer uitleg te krijgen. Bij dit bouwwerk leek het mij bijzonder nuttig. Ik begon aan de westkant van het gebouw bij het portaal met de passie-scene. De sfeer is goed getroffen door de kunstenaar. De figuren lijken uitgemergeld, en zijn streng en strak uitgevoerd. Echt geen reden voor vreugde. Boven alles ragen de vier torens die de evangelisten moeten uitbeelden. In het midden van de torens een bruggetje met daaraan bevestigd Jesus, die naar de hemel stijgt. Mooie symboliek overal. Voor iemand die zonder geloof is grootgebracht moet dit gebouw bijna onbegrijpelijk zijn!
Daarna ben ik binnen gelopen. Je ziet meteen dat het een heel andere architectuur en stijl is die man anders bij grote kerken is gewend. Volgens de gids, was het het streven van Gaudi om de natuur na te bootsen. Hij heeft het binnenste van de kerk, en dan meen ik de pilaren en het plafond, de vorm gegeven van een bos. De pilaren vertakken zich na boven en het plafond lijkt op een dak van bladeren. Ook het licht is voor Gaudi heel belangrijk! In de koorniches vind je nog gekleurde glas in lood ramen maar het koor zelf is voorzien van helder glas om zo veel mogelijk licht binnen te laten. Volgens Gaudi moet er niet te veel en niet te weinig licht zijn, want door allebeide wordt je blind. En blinden zien niets! Mooi gezegd!
Het leek me een goed idee om ook de toren op te gaan, daarom ben ik in de rij gaan staan. Volgens de borden zou het niet langer dan 30 minuten mogen duren en dan kwam ook redelijk uit. Met de lift ging het omhoog. Daarboven is alles is zeer nauw en je kunt eigenlijk maar een kant op. Je hebt natuurlijk een mooi uitzicht over de stad en je kunt goed aanschouwen wat er in het midden van het dak gebeurd. Daar is men bezig met de bouw van de middelste toren die uiteindelijk 170 m hoog moet worden, bekroond met een mooie ster. Ze zijn intussen meer dan 100 jaar bezig met de bouw van deze kerk. Maar dat is natuurlijk niets bijzonders. Ook andere grote kerken en katedralen hadden hun tijd nodig. De volgende keer zal het er al weer heel anders eruit zien. Jammer alleen dat je op moment niet overal kunt komen, omdat men bezig is. De toren heb ik via de stenen wenteltrap verlaten. Ook heel mooi vormgegeven; je hebt het gevoel als of je binnen een slakkenhuis loopt.
Terug op de begane grond ben ik naar de oostkant gelopen. Daar vind je het portaal met de kerstmis-scene. Helemaal het tegenovergestelde van het andere portaal. Alles heel welderig en fantasievol, soms druipt het er bijna van af. Ook hier weer veel scenes uit het Nieuwe Testament. Je moet net weten wie en wat je voor je hebt. In elk geval valt er heel veel te ontdekken. Dit portaal is ook al heel vroeg ontstaan en ik zag dat het voor een deel ook al weer aan herstel toe was.
Wat ik trouwens ook heel mooi vindt, zijn de uiteinden van de torens, zie hieronder:
Al met al heb ik zo´n beetje drie uur bij La Sagrada Familia doorgebracht. Maar het was de moeite waard!
Nu zit ik hier in een internet cafe. Ik had gehoopt dat ik alvast zou kunnen inchecken voor morgen maar helaas werkt het niet vanaf vertrekplaats Barcelona. Na ja, dan moet ik morgen gewoon op tijd op het vliegveld zijn. Ik neem weer de Airobus, die gelukkig ook al heel vroeg vertrekt.
Gisteren ben ik trouwens in het MNAC (Museu Nacional d´Art de Catalunya) geweest. Het was echt de moeite waard en beviel me qua collectie en ook lokatie veel beter dan het MACBA. Ik was zeer onder de indruk van de collectie van Romaanse muurschilderingen die afkomstig zijn van kleine kerkjes uit de Pyreneeen. Een goed idee om dit op deze manier voor het nageslacht te bewaren. Helaas had ik niet meer veel tijd voor de moderne collectie, maar dat doe ik dan de volgende keer!
Na het bezoek aan het museum stond het Magische Fontein op mijn programma. Ik kwam toevallig nog mijn klasgenote Guiseppe tegen en samen zaten we te kletsen en te wachten op wat er zal gebeuren. Volgens gids zou het om 19 uur beginnen, maar er gebeurde gewoon niets. Na een uur wachten zijn we dan samen vertrokken.
Trouwens dit moet ik echt nog vertellen: toen ik gistermiddag aan het wandelen was in richting het Monumento a Colon (=Columbus), kwam ik op een klein pleintje weer een bekende tegen. Deze keer was het Bob, die ik elk jaar bij het volleybaltoernooi op Vlieland tegen kom. Ik liep een klein pleintje op met in het midden een fontein en ineens stond Bob voor mijn neus. Hij was met zijn vriendin net vanuit Zuidfrankrijk gearriveerd en ze waren van plan om bij een kennis in Barcelona te logeren. Nou, dat was een mooie verrassing! It´s a small world! Blijkt alweer!
Zo nu hou ik op! Ga nog even verder! Tot de volgende keer!
 |
| Passie Facade |
Terug op de begane grond ben ik naar de oostkant gelopen. Daar vind je het portaal met de kerstmis-scene. Helemaal het tegenovergestelde van het andere portaal. Alles heel welderig en fantasievol, soms druipt het er bijna van af. Ook hier weer veel scenes uit het Nieuwe Testament. Je moet net weten wie en wat je voor je hebt. In elk geval valt er heel veel te ontdekken. Dit portaal is ook al heel vroeg ontstaan en ik zag dat het voor een deel ook al weer aan herstel toe was.
 |
| Kerstmis facade |
Nu zit ik hier in een internet cafe. Ik had gehoopt dat ik alvast zou kunnen inchecken voor morgen maar helaas werkt het niet vanaf vertrekplaats Barcelona. Na ja, dan moet ik morgen gewoon op tijd op het vliegveld zijn. Ik neem weer de Airobus, die gelukkig ook al heel vroeg vertrekt.
Gisteren ben ik trouwens in het MNAC (Museu Nacional d´Art de Catalunya) geweest. Het was echt de moeite waard en beviel me qua collectie en ook lokatie veel beter dan het MACBA. Ik was zeer onder de indruk van de collectie van Romaanse muurschilderingen die afkomstig zijn van kleine kerkjes uit de Pyreneeen. Een goed idee om dit op deze manier voor het nageslacht te bewaren. Helaas had ik niet meer veel tijd voor de moderne collectie, maar dat doe ik dan de volgende keer!
Na het bezoek aan het museum stond het Magische Fontein op mijn programma. Ik kwam toevallig nog mijn klasgenote Guiseppe tegen en samen zaten we te kletsen en te wachten op wat er zal gebeuren. Volgens gids zou het om 19 uur beginnen, maar er gebeurde gewoon niets. Na een uur wachten zijn we dan samen vertrokken.
Trouwens dit moet ik echt nog vertellen: toen ik gistermiddag aan het wandelen was in richting het Monumento a Colon (=Columbus), kwam ik op een klein pleintje weer een bekende tegen. Deze keer was het Bob, die ik elk jaar bij het volleybaltoernooi op Vlieland tegen kom. Ik liep een klein pleintje op met in het midden een fontein en ineens stond Bob voor mijn neus. Hij was met zijn vriendin net vanuit Zuidfrankrijk gearriveerd en ze waren van plan om bij een kennis in Barcelona te logeren. Nou, dat was een mooie verrassing! It´s a small world! Blijkt alweer!
Zo nu hou ik op! Ga nog even verder! Tot de volgende keer!
vrijdag 8 oktober 2010
¡Holá Gaudi!
Gisteren ben ik na mijn dagelijkse routines ( ontbijten bij Pans & Company, lessen volgen bij Alejandro en Cinta, sandwich halen bij El Corte en lunchen en bijkomen op mijn kamer) ben ik op Gaudi-toer gegaan. Deze keer ben ik het eerste stukje met de Metro omdat Parc Güell verder weg ligt. Ik had alles mooi van tevoren goed uitgezocht, maar het viel niet mee om de goede metrolijn (L3) te vinden, omdat, zo bleek het, in mijn gids nog een verouderde metro plattegrond staat. Intussen zijn er twee stations bij gekomen en daarmee verandert de eindbestemming van de lijn. Maar uiteindelijk kwam het goed en ben ik op station Lesseps uitgestapt. Van daaruit is het nog een korte wandeling tot het park. Ik ben natuurlijk eigenwijs en wilde niet de route volgen zoals die was aangegeven in mijn gids, met het gevolg dat het nog een aardige klimtocht werd. Het park ligt namelijk op een heuvel en biedt een schitterend uitzicht over de stad met aan de horizon de zee. Aangekomen bij het park kreeg ik een beetje het Efteling gevoel: huizen met speelse daken en ronde vormen, versierd met kleurijke mozaiken. En het was er heel erg druk! De arme hagedis van Gaudi (eigenlijk een salamander) werd permanent belaagd door toeristen voor een fotoshot.
Achter de hagedis, de trap omhoog is de Sala Hipostila met het door pilaren gedragen dak. Het plafond is mooi versierd met ronde mozaiken. Tussen al die toeristen vind je overal straathandelaren met hun sieraden, sjaals en waaiers. En het lijkt allemaal op elkaar. Ik ben snel verder omdat ik nog naar Casa Gaudi wilde dat nu is getransformeerd tot Museo Gaudi. Het is eigenlijk maar een klein huisje, waarin nog voor een deel de originele door Gaudi ontworpen meubels staan. Alle meubels hebben de zo typische wulpse vormen en rondingen. Ik vraag me af of het allemaal ook zo lekker zit. Het lijkt er niet echt op!
Ik was snel door het museum heen en ben nog iets verder het park in getrokken. Gelukkig waaide er een frisse bris, anders was het, denk ik niet zo prettig lopen geweest. De paden zijn heel stoffig en vaak zijn er stenen traptredes. Voor minder validen is het niet echt dikke pret, lijkt me. Na een uur had ik er genoeg van en ben ik begonnen aan mijn terugweg. Deze keer volgens de gids en dat bleek ook wat makkelijker dan de heenweg. Ik kwam nog langs een winkel met leuke kleren en ik kon het toch weer niet laten om een trui te kopen. Het is werkelijk verbazingwekkend hoeveel verschillende modelabels hier te vinden zijn. Als je denkt dat Desigual een hip merk is, dan moet je hier maar de boetieken afstruinen. Allemaal net zo leuk, als niet leuker, en veel goedkoper!
Onderweg nog een cafe con leche in een granja gedronken en terug richting Lesseps. Daar zag ik op het plein een groepje oude mannen, die heel serieus bezig waren met een potje Jeu de Boule. Verbazingwekkend hoe precies de mannen met de ballen kunnen mikken.
Terug in het centrum ben ik nog even wat langs winkels geslenterd, deze keer op zoek naar cadeautjes voor mijn mannen thuis. Tegen etenstijd ben ik even weer langs Kilimanjaro bij mij om de hoek, maar de ober was zo onvriendelijk dat ik maar weer vertrokken ben (ik had nog niet besteld!) en weer ben gaan eten bij Lactuca.
Ik was gisteren vroeg thuis, voor mijn doen, al om half negen. Een goede gelegenheid om naar huis te bellen. Daar gaat het, zo hoorde ik, allemaal goed.
Zo, vandaag is al weer mijn dia ultima a la escuela. Ik heb wat chocolade pepernoten in mijn tas waarop ik mijn klasgenoten zal trakteren. Ben benieuwd wat zij van deze Nederlandse specialiteit zullen vinden.
Vanmiddag na school staat het MNAC (Museu Nacional d´Art de Catalunya) op het programma. En daarna hoop ik het magische fontein te kunnen bewonderen.
 |
| El Salamandra |
 |
| Butaca Museo Gaudi |
Onderweg nog een cafe con leche in een granja gedronken en terug richting Lesseps. Daar zag ik op het plein een groepje oude mannen, die heel serieus bezig waren met een potje Jeu de Boule. Verbazingwekkend hoe precies de mannen met de ballen kunnen mikken.
Terug in het centrum ben ik nog even wat langs winkels geslenterd, deze keer op zoek naar cadeautjes voor mijn mannen thuis. Tegen etenstijd ben ik even weer langs Kilimanjaro bij mij om de hoek, maar de ober was zo onvriendelijk dat ik maar weer vertrokken ben (ik had nog niet besteld!) en weer ben gaan eten bij Lactuca.
Ik was gisteren vroeg thuis, voor mijn doen, al om half negen. Een goede gelegenheid om naar huis te bellen. Daar gaat het, zo hoorde ik, allemaal goed.
Zo, vandaag is al weer mijn dia ultima a la escuela. Ik heb wat chocolade pepernoten in mijn tas waarop ik mijn klasgenoten zal trakteren. Ben benieuwd wat zij van deze Nederlandse specialiteit zullen vinden.
Vanmiddag na school staat het MNAC (Museu Nacional d´Art de Catalunya) op het programma. En daarna hoop ik het magische fontein te kunnen bewonderen.
donderdag 7 oktober 2010
Modern Art en El Raval
Gisteren stond een andere wijk op mijn progamma: El Raval. De wijk ligt naast las Ramblas en is ooit een ´Vogelaar'-wijk geweest. Maar sinds de Olympische Spelen in 1982 heeft men geprobeerd de wijk weer aantrekkelijker te maken, vooral voor de bewoners. Deze wijk stond ook bekend als het Red Light District maar ik zag geen dames lonken. Wie weet, hoe hier de manieren zijn!
Vanuit de Placa Catalunya ben ik de wijk ingetrokken richting het MACBA (Museo d´Art Contemporani de Barcelona) dat in een heel modern gebouw aan de Placa dels Angels is gevestigd. Voor het museum is een heel groot plein, dat heel geliefd is bij scaters en ik zag ook een stelletje jongens van Indiaase afkomst een potje cricket doen. Het kan allemaal! Het hoort zelfs bij het concept van het museum en de wijk!
Momenteel zijn er in het museum naast de permanente collectie nog drie tentoonstellingen aan de gang. Ik dacht dat het een goed idee zou zijn om aan te sluiten bij een Engelstalige rondleiding, maar naar een kwartier had ik toch genoeg over al die verhalen over Minimalisme, Body Art en weet ik veel! Ik ben op eigen houtje verder getrokken en heb de kunst op me laten inwerken. Er waren wat interessante werken erbij, vooral Gil Wolman, een Fransman, had nog leuke ideeen met Dadaistische trekjes.
Er waren ook wat installaties tentoongesteld, dat zijn dus kunstwerken die soms ook geluid produceren. Eerlijk gezegd, kreeg ik een beetje medelijden met de surveillanten die in deze zalen toezicht moeten houden want al na vijf minuten kreeg ik er al genoeg van. Laat staan dat je er een hele dag zou moeten doorbrengen.
Na goed een uurtje in het MACBA te hebben doorgebracht, heb ik het museum via de museumwinkel (niets gekocht!) verlaten en heb ik mijn wandeling voortgezet.
El Raval is echt een multi-culti wijk en dat is ook te zien aan de mensen en de etenswaren die de kleine Alimentarias uitstallen. Het is er druk en heel levendig. En bonte verzameling! Langs kleine winkels en door nauwe straten ben ik zigzaggend door de wijk getrokken. Op een bepaald moment kwam ik langs een Granja, een soort cafeteria waar je ook zuivelproducten kunt nuttigen. We hadden het net die ochtend in les gehad over Chocolate a la taza con Churros. Dat blijkt een Spaanse specialiteit te zijn, die heel geliefd is bij jongeren om tijdens het uitgaan in de middle of the night weer op krachten te komen. Het leek me een goed idee om in de Granja te gaan zitten om me met dit drankje aan te sterken.
Na deze korte pauze ben ik verder gegaan richting de oude markthal, El Mercat Boqueria. Het begon al te schemeren en veel kraampjes hadden hun luiken al dicht gedaan, maar toch kreeg ik een mooi beeld van het aanbod en de mensen die er werken en hun boodschappen doen.
Intussen was het bijna donker, dus heb ik besloten via Las Ramblas richting Placa Catalunya te lopen. Ik wilde mijn avondeten in een restaurant nuttigen, waar ik op mijn weg naar school langs kom. Het Restaurant ¨Latuca´ is een restaurant keten waar je voor iets meer dan een tientje uit een heerlijk avondbuffet met salade en warme spijzen kunt kiezen. Ik nam alleen een salade met achteraf een kopje cafe con leche, ik had niet zo´n trek. De chocolate a la taza was best zwaar geweest.
Rondom negen was ik weer op mijn kamertje, waar ik natuurlijk nog huiswerk te doen had. Moe en voldaan ben ik naar bed gegaan.
Voor vandaag staat Gaudi op het programma: het Parc Güell met daarin het Museo Gaudi.
Ik heb mijn metro ticket al op zak, want deze keer is het te ver om te lopen.
Hasta manaña!
Vanuit de Placa Catalunya ben ik de wijk ingetrokken richting het MACBA (Museo d´Art Contemporani de Barcelona) dat in een heel modern gebouw aan de Placa dels Angels is gevestigd. Voor het museum is een heel groot plein, dat heel geliefd is bij scaters en ik zag ook een stelletje jongens van Indiaase afkomst een potje cricket doen. Het kan allemaal! Het hoort zelfs bij het concept van het museum en de wijk!
Momenteel zijn er in het museum naast de permanente collectie nog drie tentoonstellingen aan de gang. Ik dacht dat het een goed idee zou zijn om aan te sluiten bij een Engelstalige rondleiding, maar naar een kwartier had ik toch genoeg over al die verhalen over Minimalisme, Body Art en weet ik veel! Ik ben op eigen houtje verder getrokken en heb de kunst op me laten inwerken. Er waren wat interessante werken erbij, vooral Gil Wolman, een Fransman, had nog leuke ideeen met Dadaistische trekjes.
 |
| Gil J. Wolman - |
Er waren ook wat installaties tentoongesteld, dat zijn dus kunstwerken die soms ook geluid produceren. Eerlijk gezegd, kreeg ik een beetje medelijden met de surveillanten die in deze zalen toezicht moeten houden want al na vijf minuten kreeg ik er al genoeg van. Laat staan dat je er een hele dag zou moeten doorbrengen.
Na goed een uurtje in het MACBA te hebben doorgebracht, heb ik het museum via de museumwinkel (niets gekocht!) verlaten en heb ik mijn wandeling voortgezet.
El Raval is echt een multi-culti wijk en dat is ook te zien aan de mensen en de etenswaren die de kleine Alimentarias uitstallen. Het is er druk en heel levendig. En bonte verzameling! Langs kleine winkels en door nauwe straten ben ik zigzaggend door de wijk getrokken. Op een bepaald moment kwam ik langs een Granja, een soort cafeteria waar je ook zuivelproducten kunt nuttigen. We hadden het net die ochtend in les gehad over Chocolate a la taza con Churros. Dat blijkt een Spaanse specialiteit te zijn, die heel geliefd is bij jongeren om tijdens het uitgaan in de middle of the night weer op krachten te komen. Het leek me een goed idee om in de Granja te gaan zitten om me met dit drankje aan te sterken.
 |
| Chocolate a la taza con churros |
Intussen was het bijna donker, dus heb ik besloten via Las Ramblas richting Placa Catalunya te lopen. Ik wilde mijn avondeten in een restaurant nuttigen, waar ik op mijn weg naar school langs kom. Het Restaurant ¨Latuca´ is een restaurant keten waar je voor iets meer dan een tientje uit een heerlijk avondbuffet met salade en warme spijzen kunt kiezen. Ik nam alleen een salade met achteraf een kopje cafe con leche, ik had niet zo´n trek. De chocolate a la taza was best zwaar geweest.
Rondom negen was ik weer op mijn kamertje, waar ik natuurlijk nog huiswerk te doen had. Moe en voldaan ben ik naar bed gegaan.
Voor vandaag staat Gaudi op het programma: het Parc Güell met daarin het Museo Gaudi.
Ik heb mijn metro ticket al op zak, want deze keer is het te ver om te lopen.
Hasta manaña!
woensdag 6 oktober 2010
Xocolata y Picasso
Gisteren ben ik bewapend met mijn gidsje ´100% Barcelona´de wijk El Born ingetrokken. Dit is een hele oude wijk van B. die pas sinds enige jaren weer aantrekkelijk is voor toeristen. In de jaren 80 van de vorige eeuw, zo staat het in mijn gids, was het echt een no go area, ´een barri waar je nog niet dood gevonden wilde worden´. Maar dat is nu heel anders. Je vindt er heel veel kleine winkeltjes en boetiekjes (Oh jeh, had ik mijn credit card maar niet meegenomen!) en er is ook op cultureel gebied iets te zien, zoals het Palau de la Musica Catalunia, het Picasso Museum, het Xocolata Museum (XM) en ook de oude markthal, Antic Mercat del Born, die helaas op moment in de steigers staat en niet toegankelijk is. En er is de oude ´katedraal van de zee´ (de titel van een roman van Ildefonso Falcones, die thuis op mijn nachtkastje ligt te wachten), de Santa Maria del Mar, die een grote rol speel in het verhaal. Ik ben er nog niet binnen geweest, maar dat zal ik zeker nog doen.
Gistermiddag ben ik begonnen bij het Palau de la Musica, een fantastisch gebouw om te zien. Ook van binnen moet het schitterend zijn. Het hele gebouw is voorzien van pilaartjes en versierd met mosaiken, echt prachtig.
Daarna heb ik mijn weg voortgezet door de nauwe straatjes voor een bezoek aan het Picasso Museum. Maar toen ik er was, zag ik een verschrikkelijk lange rij bij de ticket office. Ik had geen zin in wachten en ben doorgelopen. Mijn volgend doel was het Museum Xocolata. Ik hou veel van dat bruine spul, helaas, daarom leek me een bezoek aan dit museum wel gepast. Het was niet zo denderend, het leukste was eigenlijk nog de entreekaart in vorm van een reepje chocola.
Nadat ik genoeg van chocola had, deed ik een volgende poging voor het Picasso Museum (PM). Intussen was het ook al bijna weer 5 uur. En ik had geluk, ik kon bij de kassa direct doorlopen. Het PM is gevestigd in een oud paleis. De collectie is niet zo groot, maar je krijgt een goede indruk van de eerste jaren van de kunstenaar. Wat ook interessant was, zijn de schilderijen van Picasso, die hij heeft gemaakt als een studie op het meesterwerk van Velasquez ´De Meninas´.
In het museum staan ook keramische werken van Picasso. Al met al een mooi museum en de moeite waard. Natuurlijk kon ik de museumwinkel niet overslaan waar ik nog een mooi boekje, wat kaartjes en natuurlijk ook een magneet heb gekocht.
Na dit museumbezoek had ik even genoeg van cultuur en heb me helemaal gestoord op de het aanbod van de winkels. Ik heb een leuke jurk gekocht in een kleine boetiek, waarvan ik hoop dat ik hem in Deventer niet tegen zal komen. Ik kwam ook nog langs een schoenenzaak waar ik door de etalage magisch werd aangetrokken en uiteindelijk het niet kon laten om een prachtig paar laarsjes te kopen.
Na ja, als je veel geld in winkels besteed dan naar wat minder luxe eten. Mijn avondeten genoot ik weer bij ´Kilimanjaro´ bij mij om de hoek in vorm van een portie Spaghetti Carbonara. Maar ik vind het prima zo.
Om 9 uur was ik weer thuis en ik moest nog mijn huiswerk maken voor vandaag. Een tekst over een dag in Barcelona. Nou dat is niet zo moeilijk!
Zo, ik moet nu naar de les! Adios!
Gistermiddag ben ik begonnen bij het Palau de la Musica, een fantastisch gebouw om te zien. Ook van binnen moet het schitterend zijn. Het hele gebouw is voorzien van pilaartjes en versierd met mosaiken, echt prachtig.
 |
| Palau de la Musica |
Nadat ik genoeg van chocola had, deed ik een volgende poging voor het Picasso Museum (PM). Intussen was het ook al bijna weer 5 uur. En ik had geluk, ik kon bij de kassa direct doorlopen. Het PM is gevestigd in een oud paleis. De collectie is niet zo groot, maar je krijgt een goede indruk van de eerste jaren van de kunstenaar. Wat ook interessant was, zijn de schilderijen van Picasso, die hij heeft gemaakt als een studie op het meesterwerk van Velasquez ´De Meninas´.
 |
| Picasso - De Meninas - Velasquez |
Na dit museumbezoek had ik even genoeg van cultuur en heb me helemaal gestoord op de het aanbod van de winkels. Ik heb een leuke jurk gekocht in een kleine boetiek, waarvan ik hoop dat ik hem in Deventer niet tegen zal komen. Ik kwam ook nog langs een schoenenzaak waar ik door de etalage magisch werd aangetrokken en uiteindelijk het niet kon laten om een prachtig paar laarsjes te kopen.
Na ja, als je veel geld in winkels besteed dan naar wat minder luxe eten. Mijn avondeten genoot ik weer bij ´Kilimanjaro´ bij mij om de hoek in vorm van een portie Spaghetti Carbonara. Maar ik vind het prima zo.
Om 9 uur was ik weer thuis en ik moest nog mijn huiswerk maken voor vandaag. Een tekst over een dag in Barcelona. Nou dat is niet zo moeilijk!
Zo, ik moet nu naar de les! Adios!
dinsdag 5 oktober 2010
Zo veel te doen!
Ik moet nog uitkijken dat ik niet in vakantiestress raak, omdat ik niet alles kan doen wat er hier te doen is.
Gisteren was mijn eerst schooldag. Bij Pylmon Languages is het anders georganiseerd dan in Madrid. Gedurende het eerste lesblok met grammatica zat ik in een kleine groep van vier met el profesore Alejandro, die in het begin wat zenuwachtige trekjes toonde. Ik denk dat hij een vermoeiend weekend achter de rug had en dat hij een beetje ongeduldig werd om voor de zoveelste keer uit te moeten leggen hoe het nou zit met ´me cuesta + infinitivo´ (=het kost me moeite... te doen) of alweer te moeten luisteren naar de studenten die hakkelend hun verhaal vertellen. Maar in verloop van de ochtend trok hij bij. Ik kon mijn geheugen opfrissen en er kwam al aardig weer wat boven.
Het tweede blok zat ik in een grotere groep voor conversatie. Deze les wordt begeleidt door la profesora Cinta, die mij een beetje herinnerd aan mijn ´juf´ Lola die ik in Madrid had. Het was een leuke ochtend en ik denk dat het mij goed zal bevallen bij Pylmon. Ook de medestudenten zijn aardig en net als in Madrid zijn ze uit verschillende (Europese) landen: Sweden, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Italie en Tjechie.
Nadat de lessen waren afgelopen ben ik gisterren eerst even langs de supermarkt van El Corte, de grote warenhuisketen van Spanje, om wat eten in te slaan. Daarna ben ik naar mijn kamertje in Pension Aris om te lunchen: banaan, kiwi, joghurt en sandwich krab.
Toen ik mijn krachten terug had gevonden, ben ik erop uit gegaan. Bewapend met gids, fototoestel en credit card (Je weet maar nooit!) ben ik via de Carrer Pau Claris richting noorden getrokken. De straten in deze wijk zijn ruim opgezet en links en rechts zie je hele grote en hoge huizen. De meesten dateren, denk ik, uit de tijd van het begin van de 20ste eeuw, de tijd dat Gaudi en andere architecten hun bloeiperiode hadden. Ik kwam lang Vincon, dat is een heel groot inrichtingshuis, met allerlei dingen voor huishouding en interieur, dus ook meubels en allemaal in design. Vanaf de terras van deze winkel heeft men uitzicht op de achterkant van de Casa Mila van Gaudi, die bij de locale bevolking vanwege haar uiterlijk ook als ´ De Steengroeve´ bekend staat. En ik bracht een bezoek aan de Casa Asia, ook heel interessant qua architectuur, van binnen en van buiten. Via El Paseig de Gracia, de grote winkelstraat waar je alle grote modehuizen zoals Chanel, Armani etc. te vinden zijn heb ik me mee laten voeren in de massa en ben op een bepaald moment via de Carrer d´Arrago richting Rambla gelopen. Ik ben vooral aan het kijken als ik zo door de straat loop. Af en toe stop ik om een etalage te bekijken of even binnen te lopen. Heerlijk, deze vrijheid van doen!
Intussen was het half zeven en ik dacht dat het een goed idee zou zijn om te gaan eten. Ik kwam langs een restaurant keten die ik al van Madrid kende en ik liep binnen. Ik had mijn bestelling al gedaan en wilde nog even mijn handen wassen. Maar toen ik de WC van de zaak had gezien, ben ik meteen vertrokken. Ik wilde er niet eens aan denken hoe de keuken eruit zou zien. De obers kijken wat verbouwereerd, toen ik mijn bestelling cancelde. I.ik weet niet eens of ze het begrepen. Ik had zo iets ook nog nooit eerder gedaan.
>>> even tussenuit voor mijn tweede les!
Ik heb mijn wandeling voortgezet en op een bepaald moment ben ik op het terras van in een klein restaurantje neergestreken en heb El menu de la noche genuttigd. Intussen werd het al donker en ik besloot om weer terug te keren richting Placa Catalunaya.
Rondom het grote plein zijn de winkels wat langer open, dus ik kon het niet laten om nog Sfera binnen te glippen op zoek naar wat accessoires. Ben ook geslaagd: een mooi t-shirt en (ik kan het niet laten) een ketting.
Daarna via een kleine omweg door donkere steegjes (wat ben ik toch stoer!) terug naar mijn pension. Nog mijn spullen gepakt en wat gelezen en dan gaan slapen.
Vanochtend ging de wekker om 8 uur. Zo heb ik alle tijd wakker te worden en kan ik rustig ontbijten en op tijd op school zijn om te internetten.
Intussen is het al weer bijna half drie en ik ben vandaag van plan om naar het Picasso museum te gaan. Dat is vlakbij en het leek me toch een must. Meer erover mañana!
Gisteren was mijn eerst schooldag. Bij Pylmon Languages is het anders georganiseerd dan in Madrid. Gedurende het eerste lesblok met grammatica zat ik in een kleine groep van vier met el profesore Alejandro, die in het begin wat zenuwachtige trekjes toonde. Ik denk dat hij een vermoeiend weekend achter de rug had en dat hij een beetje ongeduldig werd om voor de zoveelste keer uit te moeten leggen hoe het nou zit met ´me cuesta + infinitivo´ (=het kost me moeite... te doen) of alweer te moeten luisteren naar de studenten die hakkelend hun verhaal vertellen. Maar in verloop van de ochtend trok hij bij. Ik kon mijn geheugen opfrissen en er kwam al aardig weer wat boven.
Het tweede blok zat ik in een grotere groep voor conversatie. Deze les wordt begeleidt door la profesora Cinta, die mij een beetje herinnerd aan mijn ´juf´ Lola die ik in Madrid had. Het was een leuke ochtend en ik denk dat het mij goed zal bevallen bij Pylmon. Ook de medestudenten zijn aardig en net als in Madrid zijn ze uit verschillende (Europese) landen: Sweden, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Italie en Tjechie.
Nadat de lessen waren afgelopen ben ik gisterren eerst even langs de supermarkt van El Corte, de grote warenhuisketen van Spanje, om wat eten in te slaan. Daarna ben ik naar mijn kamertje in Pension Aris om te lunchen: banaan, kiwi, joghurt en sandwich krab.
Toen ik mijn krachten terug had gevonden, ben ik erop uit gegaan. Bewapend met gids, fototoestel en credit card (Je weet maar nooit!) ben ik via de Carrer Pau Claris richting noorden getrokken. De straten in deze wijk zijn ruim opgezet en links en rechts zie je hele grote en hoge huizen. De meesten dateren, denk ik, uit de tijd van het begin van de 20ste eeuw, de tijd dat Gaudi en andere architecten hun bloeiperiode hadden. Ik kwam lang Vincon, dat is een heel groot inrichtingshuis, met allerlei dingen voor huishouding en interieur, dus ook meubels en allemaal in design. Vanaf de terras van deze winkel heeft men uitzicht op de achterkant van de Casa Mila van Gaudi, die bij de locale bevolking vanwege haar uiterlijk ook als ´ De Steengroeve´ bekend staat. En ik bracht een bezoek aan de Casa Asia, ook heel interessant qua architectuur, van binnen en van buiten. Via El Paseig de Gracia, de grote winkelstraat waar je alle grote modehuizen zoals Chanel, Armani etc. te vinden zijn heb ik me mee laten voeren in de massa en ben op een bepaald moment via de Carrer d´Arrago richting Rambla gelopen. Ik ben vooral aan het kijken als ik zo door de straat loop. Af en toe stop ik om een etalage te bekijken of even binnen te lopen. Heerlijk, deze vrijheid van doen!
Intussen was het half zeven en ik dacht dat het een goed idee zou zijn om te gaan eten. Ik kwam langs een restaurant keten die ik al van Madrid kende en ik liep binnen. Ik had mijn bestelling al gedaan en wilde nog even mijn handen wassen. Maar toen ik de WC van de zaak had gezien, ben ik meteen vertrokken. Ik wilde er niet eens aan denken hoe de keuken eruit zou zien. De obers kijken wat verbouwereerd, toen ik mijn bestelling cancelde. I.ik weet niet eens of ze het begrepen. Ik had zo iets ook nog nooit eerder gedaan.
>>> even tussenuit voor mijn tweede les!
 |
| Passeig de Gracia |
Ik heb mijn wandeling voortgezet en op een bepaald moment ben ik op het terras van in een klein restaurantje neergestreken en heb El menu de la noche genuttigd. Intussen werd het al donker en ik besloot om weer terug te keren richting Placa Catalunaya.
Rondom het grote plein zijn de winkels wat langer open, dus ik kon het niet laten om nog Sfera binnen te glippen op zoek naar wat accessoires. Ben ook geslaagd: een mooi t-shirt en (ik kan het niet laten) een ketting.
Daarna via een kleine omweg door donkere steegjes (wat ben ik toch stoer!) terug naar mijn pension. Nog mijn spullen gepakt en wat gelezen en dan gaan slapen.
Vanochtend ging de wekker om 8 uur. Zo heb ik alle tijd wakker te worden en kan ik rustig ontbijten en op tijd op school zijn om te internetten.
Intussen is het al weer bijna half drie en ik ben vandaag van plan om naar het Picasso museum te gaan. Dat is vlakbij en het leek me toch een must. Meer erover mañana!
maandag 4 oktober 2010
Test
Gisteren ben ik veilig geland in Barcelona. Met de Airobusshuttle was ik binnen 30 minuten aan de Placa de Cataluna, het centrale plein van de stad. Nadat ik eerst de verkeerde kant was opgelopen, bleek de Pension Aris maar twee minuten lopen verwijderd te zijn van de bushalte.
Mijn kamertje is klein maar netjes, met een bed en een wastafel en wat opbergmeubels en een wandkast. Douche en WC zijn op de gang, maar dat wist ik wel van tevoren.
Gisteravond na aankomst ben ik natuurlijk nog even de stad in gegaan. De ligging van het pension is ideaal. Als je om de hoek gaat, sta je meteen in een grote winkelstraat. Vlakbij is de Katedraal waar ik gisteren al de mooie binnentuin heb bekeken. Het bijzondere daaraan is dat er ook 13 ganzen leven. Toen ik door de straten slenderde kwam ik een affiche tegen waar voor gisteravond een Gitaar-concert werd aangekondigd. Het leek me een goed idee, en zo ben ik gisteravond om negen uur nog naar een concert in een kerk geweest, met muziek Guitar Espanol.
Heb vannacht goed geslapen, heb niet veel van de buitenwereld gehoord, omdat mijn raam uitgaat naar een klein binnenhofje.
Nu zit ik in de computerruimte van Pylmon Languages. Net heb ik een mondelinge test moeten doen. Ze wilden graag weten of mijn niveau spreekvaardigheid overeen komt met mijn schrijftelijke testresultaten. En dat doet het! Alleen moet ik mijn woordenschat weer wat opfrissen. Ik hoop dat de rest dan vanzelf komt.
Ik ben heel benieuwd naar mijn klasgenoten, maar volgens mij zit ik in een klein groepje, dat is heel prettig.
Zo en nu moet ik ophouden, anders kom ik voor mijn eerste les te laat.
Mijn kamertje is klein maar netjes, met een bed en een wastafel en wat opbergmeubels en een wandkast. Douche en WC zijn op de gang, maar dat wist ik wel van tevoren.
Gisteravond na aankomst ben ik natuurlijk nog even de stad in gegaan. De ligging van het pension is ideaal. Als je om de hoek gaat, sta je meteen in een grote winkelstraat. Vlakbij is de Katedraal waar ik gisteren al de mooie binnentuin heb bekeken. Het bijzondere daaraan is dat er ook 13 ganzen leven. Toen ik door de straten slenderde kwam ik een affiche tegen waar voor gisteravond een Gitaar-concert werd aangekondigd. Het leek me een goed idee, en zo ben ik gisteravond om negen uur nog naar een concert in een kerk geweest, met muziek Guitar Espanol.
Heb vannacht goed geslapen, heb niet veel van de buitenwereld gehoord, omdat mijn raam uitgaat naar een klein binnenhofje.
Nu zit ik in de computerruimte van Pylmon Languages. Net heb ik een mondelinge test moeten doen. Ze wilden graag weten of mijn niveau spreekvaardigheid overeen komt met mijn schrijftelijke testresultaten. En dat doet het! Alleen moet ik mijn woordenschat weer wat opfrissen. Ik hoop dat de rest dan vanzelf komt.
Ik ben heel benieuwd naar mijn klasgenoten, maar volgens mij zit ik in een klein groepje, dat is heel prettig.
Zo en nu moet ik ophouden, anders kom ik voor mijn eerste les te laat.
zaterdag 2 oktober 2010
Zenuwachtig
Vanavond zal ik nog even de paklijst doornemen en ik hoop dat ik goed kan slapen. Nee, deze keer zijn het niet alleen de katten die mijn nachtrust zouden kunnen storen maar ook mijn jaarlijkse stedenstrip gecombineerd met taallessen. Dit jaar heb ik besloten om naar Barcelona te gaan. Na twee trips achter elkaar naar Madrid ben ik toe aan iets nieuws, dacht ik. Eind augustus had ik dan eindelijk de knoop doorgehakt en ben ik begonnen met de voorbereidingen voor de reis: een datum vastleggen, vlucht boeken, op zoek gaan naar een school en een accommodatie. En natuurlijk ook verlof aanvragen. Na enkele dagen had ik het rond en sindsdien werd ik van dag tot dag zenuwachtiger. De meesten vinden het heel stoer, dat ik zo in mijn eentje naar een grote stad ga. Dat vind ik zelf ook! Alleen onderweg te zijn en alles zelf moeten uitzoeken is best spannend. En de spanning slaat nu al toe!
Sinds gisteren ben ik bezig mijn spullen bij elkaar te zoeken: kleren, schoenen, toilettas vullen en mijn schooltas pakken. Vandaag dan nog de laatste dingen regelen: inchecken, wat backup's van belangrijke bestanden op de usb-stick zetten en alle papieren ordenen.
Het weer in Barcelona nog even checken (rondom 25 graden vandaag!) en kijken of er morgen geen spoorwerkzaamheden op het traject Deventer-Schiphol gepland zijn.
Zo ik ben er klaar voor, alleen de paspoort nog in de tas gooien! Barcelona, yo voy! Hasta manana!
Sinds gisteren ben ik bezig mijn spullen bij elkaar te zoeken: kleren, schoenen, toilettas vullen en mijn schooltas pakken. Vandaag dan nog de laatste dingen regelen: inchecken, wat backup's van belangrijke bestanden op de usb-stick zetten en alle papieren ordenen.
Het weer in Barcelona nog even checken (rondom 25 graden vandaag!) en kijken of er morgen geen spoorwerkzaamheden op het traject Deventer-Schiphol gepland zijn.
Zo ik ben er klaar voor, alleen de paspoort nog in de tas gooien! Barcelona, yo voy! Hasta manana!
donderdag 30 september 2010
De 9 levens van een kat
Gisterochtend verscheen Mata niet bij het ontbijt. Alleen broer Hari zat op zijn voer te wachten. Ik had al wat onrustig geslapen, en deze keer niet omdat Mata luidruchtig in mijn oor spon en natte kusjes uitdeelde maar juist omdat zij het NIET deed. Ik miste haar blijkbaar toen al!
Als je kat je 's morgens niet begroet en niet voor je voeten loopt, dan vind ik dat nogal verontrustend maar ik probeer me dan met de gedachte te troosten dat je ook op een dag je poezen, net als je kinderen moet loslaten en ruimte moet geven. Anderhalf week geleden was Hari een hele zondag van huis. Dezelfde avond nog stuiterde hij om half elf uitgehongerd maar gezond en monter de kamer in. Waarschijnlijk had hij de hele dag ergens opgesloten gezeten. Niets aan de hand dus!
Deze gebeurtenis was nog vers in mijn geheugen gegrift en daarom ging ik redelijk rustig naar mijn werk en zag haar 's middags weer op haar plekje op de stoel in de kamer snoezen.
En inderdaad toen ik thuiskwam was ook Mata weer terug, maar Roel gaf meteen aan dat ze niet helemaal in orde bleek te zijn. Meteen liep ik naar haar toe om te kijken wat er nou aan de hand was. Mata lag voor de tuindeur in het zonnetje en op het eerste gezicht leek er niets aan de hand te zijn. Maar toen ze opstond en begon te lopen, zag ik direct dat er iets niet klopte met haar achterpoot. Onzeker waggelde ze naar me toe en het was duidelijk dat het niet soepel ging. Gelukkig had de dierenartsenpraktijk avondspreekuur en kon ik met Mata nog terecht. Bram ging mee, om geestelijke steun aan zijn poesje te verlenen.
Bij de dierenarts op de behandeltafel moest de arme Mata aardig wat pijn verdragen toen de dokter haar stevig betastte. Maar Mata is nog zo klein en iel, dat de dokter zei dat er foto's moesten worden genomen om helemaal goed te kunnen vaststellen wat er nou precies met haar aan de hand is. Dus meteen een nieuwe afspraak plannen voor de volgende ochtend. Pijnstillers mee en dan maar weer naar huis! En dan kan je niet anders zeggen, dat Mata echt een harde is. Thuis gaf ze geen krimp en had ze goede zin in de vis die ik voor haar had klaar gemaakt.
Roel bracht haar vanochtend naar de dierenarts en 's middags werd er over de uitslag gebeld: Mata heeft een verbrijzelde heup, waarschijnlijk veroorzaakt door een aanrijding. De dierenarts kan er verder niets aan doen, het moet vanzelf genezen. We kunnen alleen maar helpen de pijn met medicijn te verlichten. En door het toedienen van speciaal voer hopen we dat de genezingsproces wordt bevorderd.
Wat hebben we toch een kleine, dappere kat, die na haar aanrijding met grote pijn de weg naar huis heeft gevonden. De dierenarts is erover verbaasd dat zij met zo een blessure überhaupt nog kan steunen op haar achterpoot. Maar ja, katten hebben negen levens, en Mata heeft dat nu voor een eerste keer mogen ervaren.
Als je kat je 's morgens niet begroet en niet voor je voeten loopt, dan vind ik dat nogal verontrustend maar ik probeer me dan met de gedachte te troosten dat je ook op een dag je poezen, net als je kinderen moet loslaten en ruimte moet geven. Anderhalf week geleden was Hari een hele zondag van huis. Dezelfde avond nog stuiterde hij om half elf uitgehongerd maar gezond en monter de kamer in. Waarschijnlijk had hij de hele dag ergens opgesloten gezeten. Niets aan de hand dus!
Deze gebeurtenis was nog vers in mijn geheugen gegrift en daarom ging ik redelijk rustig naar mijn werk en zag haar 's middags weer op haar plekje op de stoel in de kamer snoezen.
En inderdaad toen ik thuiskwam was ook Mata weer terug, maar Roel gaf meteen aan dat ze niet helemaal in orde bleek te zijn. Meteen liep ik naar haar toe om te kijken wat er nou aan de hand was. Mata lag voor de tuindeur in het zonnetje en op het eerste gezicht leek er niets aan de hand te zijn. Maar toen ze opstond en begon te lopen, zag ik direct dat er iets niet klopte met haar achterpoot. Onzeker waggelde ze naar me toe en het was duidelijk dat het niet soepel ging. Gelukkig had de dierenartsenpraktijk avondspreekuur en kon ik met Mata nog terecht. Bram ging mee, om geestelijke steun aan zijn poesje te verlenen.
Bij de dierenarts op de behandeltafel moest de arme Mata aardig wat pijn verdragen toen de dokter haar stevig betastte. Maar Mata is nog zo klein en iel, dat de dokter zei dat er foto's moesten worden genomen om helemaal goed te kunnen vaststellen wat er nou precies met haar aan de hand is. Dus meteen een nieuwe afspraak plannen voor de volgende ochtend. Pijnstillers mee en dan maar weer naar huis! En dan kan je niet anders zeggen, dat Mata echt een harde is. Thuis gaf ze geen krimp en had ze goede zin in de vis die ik voor haar had klaar gemaakt.
Roel bracht haar vanochtend naar de dierenarts en 's middags werd er over de uitslag gebeld: Mata heeft een verbrijzelde heup, waarschijnlijk veroorzaakt door een aanrijding. De dierenarts kan er verder niets aan doen, het moet vanzelf genezen. We kunnen alleen maar helpen de pijn met medicijn te verlichten. En door het toedienen van speciaal voer hopen we dat de genezingsproces wordt bevorderd.
Wat hebben we toch een kleine, dappere kat, die na haar aanrijding met grote pijn de weg naar huis heeft gevonden. De dierenarts is erover verbaasd dat zij met zo een blessure überhaupt nog kan steunen op haar achterpoot. Maar ja, katten hebben negen levens, en Mata heeft dat nu voor een eerste keer mogen ervaren.
vrijdag 17 september 2010
Wochenendbesuch
Mijn broer Theo en zijn gezin zijn dit weekend op bezoek. We hebben net lekker gegeten en zitten nu samen in de kamer te kletsen. Ik laat aan Theo mijn blog zien en ook hoe het werkt. De kinderen zijn ook nog op. Ze zitten in de achterkamer een spelletje te doen. Maar het wordt tijd dat ze naar bed gaan.
dinsdag 10 augustus 2010
Weer thuis bij Mata & Hari
Afgelopen weekend hadden we nog een familiefeest in Duitsland, dus de katten waren weer even alleen. Maar zondagavond mochten Mata en Hari eindelijk de tuin in. Wat een spannend avontuur! Nieuwsgierig en tevens onderzoekend liepen ze de tuin in. Het duurde niet lang en je zag die twee net als jonge koeien in de lente over het gras en door de planten springen en rennen. Af en toe hoorde je jammerlijk miauwen als de een de ander kwijt was. Het letterlijke hoogtepunt van deze eerste kennismaking van de buitenwereld was, toen ik Mata met behulp van een ladder uit de Goudenregen moest plukken. Ze zat tussen de hoogste takken met haar achterpootjes te bungelen en klaaglijk te piepen. Ze kon er zelf niet meer uit! Maar volgens mij heeft zij er wel van geleerd, want sindsdien is zij nog niet verder gekomen dan de onderste takken van de abrikoos.
Het is zo gezellig met de katten in huis! En ze voelen zich intussen ook helemaal op hun gemak! De volgende stap zal zijn, dat ze leren hoe ze de kattenluik moeten gebruiken. Dat zal nog niet meevallen.
vrijdag 30 juli 2010
No go area (Lucca)
Het leek ons allemaal een mooi idee: de families Rietberg en Terwindt gaan samen fietsen over de muren van Lucca. We hadden Han, Gerdien en de tweeling Timo en Joris afgelopen week in de Villa leren kennen. Afgelopen zaterdag waren ze verder getrokken richting Montecarlo, een plaatste oostelijk gelegen van Lucca.
De jongens konden het goed met elkaar vinden, dus hadden we gisteren, de donderdag, afgesproken in Lucca. Om 9 uur vertrokken we bij aangenaam zonnig weer van de Villa richting westen via de A11. Hoe dichter we bij Lucca kwamen des te dreigender werd de hemel boven ons. Aan de horizon konden we gigantische bliksems waarnemen en vlak voor de afrit Lucca ovest vielen de eerste druppels op onze voorruit. En dat was het begin van een onweer dat voor velen nog lang in het geheugen gegrift zou blijven.
We reden Lucca binnen en de regen begon om ons heen echt te stromen. Je kon amper de weg herkennen, alles was wazig en vertekend. Het was heel erg donker geworden door de donkere wolken die zich boven ons samen hadden gebald. Ik was de navigator en bewapend met een plattegrondje probeerde ik Roel de goede richting te wijzen naar de plaats waar we hadden afgesproken. Toen we op een bepaald moment naast de weg stopten om even op adem te komen, moesten we vaststellen, dat we eigenlijk niet meer wisten waar we ons bevonden. Met de kennis dat Lucca maar een klein stadje is, zetten we onze weg voort en later bleek dat we ons in het noorden van de stadsmuren bevonden en niet, zoals we dachten ten zuiden van de stad. Gelukkig konden we uiteindelijk de afgesproken plek, de Porta Elisa, vinden en hadden we ook nog het geluk dat we een parkeerplaats konden bemachtigen. Intussen hadden we telefonisch contact met familie Terwindt, die nog niet uit Montecarlo vertrokken waren, in de hoop dat het weer zou bijtrekken. Toen ze hoorden dat wij gearriveerd waren, gingen ook zij op pad. Een goed half uur later, het regende nog steeds met bakken uit de hemel, stond de rode Volvo van Han, achter onze auto en via de telefoon (uitstappen kon echt niet) werd afgesproken dat we naar Montecarlo terug zouden gaan. Gezegd, gedaan, in konvooi door het gutsende water, reden we achter de Volvo aan. Onderweg hebben we eten bij de PAM ingeslaan en reden dan verder naar het appartement van onze kennissen. We bereikten via allerlei bochten en kronkels het agricultura tourisma vertrek en Gerdien bereidde voor ons een overheerlijke lunch. Intussen was de hemel ook opgeklaard en konden de jongens ook nog een duikje in de pool nemen.We volwassenenen zaten gezellig te kletsen aan tafel in de riante keuken van het appartement.
Toen de zon steeds toenam, vatten we opnieuw ons idee op, om samen Lucca op de fiets te verkennnen. We verzamelden onze spullen en begonnen aan onze tweede poging om Lucca een bezoek te brengen. Maar de weersgoden waren ons niet goed gezind. Op 5 kilometers afstand van Lucca kwamen we weer in de stromende regen terecht. Ook deze poging eindigde in de watervloed. Zonder de mogelijkheid om fatsoenlijk van elkaar afscheid te kunnen nemen, scheidden zich onze wegen en reed elke familie terug naar zijn appartement. Jammer, het was ons niet gegund om het schitterende Lucca te mogen bezoeken. We mochten alleen maar van buitenaf de stadsmuren aanschouwen en erover dromen wat erachter verborgen zit. Eigenlijk nog een goede reden, om nog eens terug te keren naar deze streek.
Toen we rond half vijf in Signa arriveerden was ook hier regenweer. Niet zo erg als in Lucca, maar geen weer of echt buiten te zitten. 's Avonds gingen we voor een laatste keer eten bij Da Foffo. Toen we terugkeerden naar de Villa, was net een heftig onweer boven ons bezig. Een goede reden om lekker knus in ons appartement te gaan zitten en naar de regen en de donderslagen te luisteren en een boek te lezen. Roel keek nog naar het Italiaanse nieuws waar natuurlijk ook het weer een hot item was. Hij hoorde dat Lucca die dag tot no go area was verklaard in verband met overstromingen in de hele stad. Straten en kelders waren ondergelopen en het verkeer was chaotisch geworden. Geen plaats voor een toeristisch uitstapje!
De jongens konden het goed met elkaar vinden, dus hadden we gisteren, de donderdag, afgesproken in Lucca. Om 9 uur vertrokken we bij aangenaam zonnig weer van de Villa richting westen via de A11. Hoe dichter we bij Lucca kwamen des te dreigender werd de hemel boven ons. Aan de horizon konden we gigantische bliksems waarnemen en vlak voor de afrit Lucca ovest vielen de eerste druppels op onze voorruit. En dat was het begin van een onweer dat voor velen nog lang in het geheugen gegrift zou blijven.
We reden Lucca binnen en de regen begon om ons heen echt te stromen. Je kon amper de weg herkennen, alles was wazig en vertekend. Het was heel erg donker geworden door de donkere wolken die zich boven ons samen hadden gebald. Ik was de navigator en bewapend met een plattegrondje probeerde ik Roel de goede richting te wijzen naar de plaats waar we hadden afgesproken. Toen we op een bepaald moment naast de weg stopten om even op adem te komen, moesten we vaststellen, dat we eigenlijk niet meer wisten waar we ons bevonden. Met de kennis dat Lucca maar een klein stadje is, zetten we onze weg voort en later bleek dat we ons in het noorden van de stadsmuren bevonden en niet, zoals we dachten ten zuiden van de stad. Gelukkig konden we uiteindelijk de afgesproken plek, de Porta Elisa, vinden en hadden we ook nog het geluk dat we een parkeerplaats konden bemachtigen. Intussen hadden we telefonisch contact met familie Terwindt, die nog niet uit Montecarlo vertrokken waren, in de hoop dat het weer zou bijtrekken. Toen ze hoorden dat wij gearriveerd waren, gingen ook zij op pad. Een goed half uur later, het regende nog steeds met bakken uit de hemel, stond de rode Volvo van Han, achter onze auto en via de telefoon (uitstappen kon echt niet) werd afgesproken dat we naar Montecarlo terug zouden gaan. Gezegd, gedaan, in konvooi door het gutsende water, reden we achter de Volvo aan. Onderweg hebben we eten bij de PAM ingeslaan en reden dan verder naar het appartement van onze kennissen. We bereikten via allerlei bochten en kronkels het agricultura tourisma vertrek en Gerdien bereidde voor ons een overheerlijke lunch. Intussen was de hemel ook opgeklaard en konden de jongens ook nog een duikje in de pool nemen.We volwassenenen zaten gezellig te kletsen aan tafel in de riante keuken van het appartement.
Toen de zon steeds toenam, vatten we opnieuw ons idee op, om samen Lucca op de fiets te verkennnen. We verzamelden onze spullen en begonnen aan onze tweede poging om Lucca een bezoek te brengen. Maar de weersgoden waren ons niet goed gezind. Op 5 kilometers afstand van Lucca kwamen we weer in de stromende regen terecht. Ook deze poging eindigde in de watervloed. Zonder de mogelijkheid om fatsoenlijk van elkaar afscheid te kunnen nemen, scheidden zich onze wegen en reed elke familie terug naar zijn appartement. Jammer, het was ons niet gegund om het schitterende Lucca te mogen bezoeken. We mochten alleen maar van buitenaf de stadsmuren aanschouwen en erover dromen wat erachter verborgen zit. Eigenlijk nog een goede reden, om nog eens terug te keren naar deze streek.
Toen we rond half vijf in Signa arriveerden was ook hier regenweer. Niet zo erg als in Lucca, maar geen weer of echt buiten te zitten. 's Avonds gingen we voor een laatste keer eten bij Da Foffo. Toen we terugkeerden naar de Villa, was net een heftig onweer boven ons bezig. Een goede reden om lekker knus in ons appartement te gaan zitten en naar de regen en de donderslagen te luisteren en een boek te lezen. Roel keek nog naar het Italiaanse nieuws waar natuurlijk ook het weer een hot item was. Hij hoorde dat Lucca die dag tot no go area was verklaard in verband met overstromingen in de hele stad. Straten en kelders waren ondergelopen en het verkeer was chaotisch geworden. Geen plaats voor een toeristisch uitstapje!
donderdag 29 juli 2010
Room with a View (Firenze)
We zitten al bijna weer aan het einde van onze tweede week. Morgen is onze laatste dag en zaterdagochtend vertrekken wij. De afgelopen dagen was het weer heel wisselend. Na het weekend was het afgekoeld en we waren heel erg blij met onze planning van de excursies. Firenze met 35 graden is niet echt een aanrader, dus dinsdag leek ons een geschikte dag om eindelijk een bezoek aan de Toscaanse hoofdstad te brengen. In 1984 was ik tijdens de reis met mijn examenklas in Florence geweest. Dus ik was heel benieuwd hoe het er nu uitzag en of ik nog iets zou herkennen.
De tickets voor de trein konden we bij de receptie kopen en om 10 uur 's ochtends stonden we op het perron van station Signa. Binnen 20 minuten bereikten we het Centraal Station van Florence, dat, zo stond het in onze Kunstgids, een belangrijk bouwwerk uit de interbellum periode van de stad is, uit 1935 om precies te zijn. Het was er heel erg druk en we zochten ons een weg naar buiten via de menigte. Toen we het station verlieten en even omkeken, waren we niet echt onder de indruk van de buitenkant van het station. Het lijkt toch meer op een gigantische betonblok, maar ja, smaak is heel persoonlijk. Binnen waren er wel fraaie decoraties, eenvoudig maar toch duidelijk in jaren 30 stijl.
Ons eerst doel was de Duomo, wiens koepel wij al vanaf het dak van de Villa hadden gezien. We lieten ons meesleuren in de massa van mensen die net als wij het bouwwerk wilden bewonderen. En dan zie je het prachtige gebouw ineens voor je steeds meer gestalte aannemen. Het is werkelijk prachtig, al die mooie versieringen aan de buitenkant, in steen gehouwen, in de vorm van een fresco of gewoon de kleuren van de verschillende soorten marmer die men heeft gebruikt. En daarover de imposante koepel, het meesterwerk van Bruneleschi, absoluut vernieuwend voor zijn tijd.
Vanaf de dom zijn we verder met de stroom richting de Piazza de Signoria waar het indrukwekkende stadshuis van Florence met zijn statige, slanke toren staat. Ook hier weer enorme massa's mensen uit alle hoeken van de wereld. We namen even een kijkje in de mooie binnenhof van het stadhuis en vergaapten ons aan de mooie fresco's aan muren en plafonds en genoten van het mooie plaatje van het fontein, dat inmidden is opgesteld. Heel fraai!
Buiten gingen we nog even kijken naar de mooie beelden die er staan opgesteld, zoals de beroemde replica van Michelangelo's David en het bronzen beeld van Perseus met het hoofd van Medusa in zijn linkerhand.
Daarna gingen we via de loggia van de Gli Uffici richting Arno. Ook hadden we misschien op dat moment nog het plan gehad om het museum te bezoeken, op het moment dat we de lange rijen wachtenden zagen, had je er eigenlijk geen zin meer in gehad. Dus verder langs de Arno-oever richting Ponte Vecchio. Wat een drukte op dit mooie, oude bruggetje met links en rechts de juwelierswinkels en een schitterend uitzicht op de rivier. Vanaf de brug trokken we naar de Palazzo Pitti. Ook hier weer wachtrijen bij de ticket kassa. Jammer, ik had de Boboli tuinen graag willen zien. Dat hou ik dan te goed voor het volgende bezoek! De lunch namen we in een Bar Tabak in een zijstraatje van het Paleis. Heel authentiek, lekker en vooral betaalbaar.
Gesterkt gingen we verder richting het Piazzale Michelangelo van waaruit men een adembenemend panoramisch uitzicht op de stad heeft. Het was een aardige klim, door smalle straten langs oude huizen en oude muren van tuinen, die de grens van de oude stad vormen. Achteraf gezien misschien een beetje om, maar iets wat echt de moeite waard was. Na een laatste beklimming van de trappen bereikten we het laatste terras en lag Florence aan onze voeten. Tijdens onze wandeling door de stad moest ik altijd weer denken aan de fraaie plaatjes van de film "A room with a View" naar een roman van de Engelsman E.M. Foster. Wat moet het toch bijzonder zijn geweest om in de 19 eeuw Florence te bezoeken.
En toen - helaas - begon het te regenen. Maar ja, we hadden naar de klimpartij toch een ijsje of cappucino verdiend, dus streken we neer in een van de gelateria's.
Het vergde enige geduld, voordat het weer het weer toeliet dat we redelijk droog onze wandeling konden voortzetten.
Ons volgend doel was de kerk Santa Croce, waarvoor we weer de Arno moesten oversteken. We trokken door de natte straten van de stad en lieten ons van boven door de prikkende zon beschijnen. Vanaf Santa Croce weer richting de Signoria en het was werkelijk fantastisch om de gebouwen, die we in de ochtend bij grijze hemel hadden bewonderd, nu in het zonlicht te zien schitteren. Verder via een winkelstraat, waar Thijs zijn vakantiegeld aan T-shirts bij Puma en Zara, besteedde, richting Duomo, die ons nog zijn mooiste kanten liet zien. Van daaruit via de straatmarkt richting station. We namen de trein van 10 voor 5 en bereikten om kwart over vijf Signa, waar we weer met een regenbui werden begroet.
Het was een kort bezoek aan Firenze, een stad die het zeker verdiend om meerdere dagen te blijven om al haar schatten de nodige aandacht te kunnen schenken. Hopelijk tot een weerzien, en dan niet pas weer na 26 jaar!
De tickets voor de trein konden we bij de receptie kopen en om 10 uur 's ochtends stonden we op het perron van station Signa. Binnen 20 minuten bereikten we het Centraal Station van Florence, dat, zo stond het in onze Kunstgids, een belangrijk bouwwerk uit de interbellum periode van de stad is, uit 1935 om precies te zijn. Het was er heel erg druk en we zochten ons een weg naar buiten via de menigte. Toen we het station verlieten en even omkeken, waren we niet echt onder de indruk van de buitenkant van het station. Het lijkt toch meer op een gigantische betonblok, maar ja, smaak is heel persoonlijk. Binnen waren er wel fraaie decoraties, eenvoudig maar toch duidelijk in jaren 30 stijl.
Ons eerst doel was de Duomo, wiens koepel wij al vanaf het dak van de Villa hadden gezien. We lieten ons meesleuren in de massa van mensen die net als wij het bouwwerk wilden bewonderen. En dan zie je het prachtige gebouw ineens voor je steeds meer gestalte aannemen. Het is werkelijk prachtig, al die mooie versieringen aan de buitenkant, in steen gehouwen, in de vorm van een fresco of gewoon de kleuren van de verschillende soorten marmer die men heeft gebruikt. En daarover de imposante koepel, het meesterwerk van Bruneleschi, absoluut vernieuwend voor zijn tijd.
Vanaf de dom zijn we verder met de stroom richting de Piazza de Signoria waar het indrukwekkende stadshuis van Florence met zijn statige, slanke toren staat. Ook hier weer enorme massa's mensen uit alle hoeken van de wereld. We namen even een kijkje in de mooie binnenhof van het stadhuis en vergaapten ons aan de mooie fresco's aan muren en plafonds en genoten van het mooie plaatje van het fontein, dat inmidden is opgesteld. Heel fraai!
Buiten gingen we nog even kijken naar de mooie beelden die er staan opgesteld, zoals de beroemde replica van Michelangelo's David en het bronzen beeld van Perseus met het hoofd van Medusa in zijn linkerhand.
Daarna gingen we via de loggia van de Gli Uffici richting Arno. Ook hadden we misschien op dat moment nog het plan gehad om het museum te bezoeken, op het moment dat we de lange rijen wachtenden zagen, had je er eigenlijk geen zin meer in gehad. Dus verder langs de Arno-oever richting Ponte Vecchio. Wat een drukte op dit mooie, oude bruggetje met links en rechts de juwelierswinkels en een schitterend uitzicht op de rivier. Vanaf de brug trokken we naar de Palazzo Pitti. Ook hier weer wachtrijen bij de ticket kassa. Jammer, ik had de Boboli tuinen graag willen zien. Dat hou ik dan te goed voor het volgende bezoek! De lunch namen we in een Bar Tabak in een zijstraatje van het Paleis. Heel authentiek, lekker en vooral betaalbaar.
Gesterkt gingen we verder richting het Piazzale Michelangelo van waaruit men een adembenemend panoramisch uitzicht op de stad heeft. Het was een aardige klim, door smalle straten langs oude huizen en oude muren van tuinen, die de grens van de oude stad vormen. Achteraf gezien misschien een beetje om, maar iets wat echt de moeite waard was. Na een laatste beklimming van de trappen bereikten we het laatste terras en lag Florence aan onze voeten. Tijdens onze wandeling door de stad moest ik altijd weer denken aan de fraaie plaatjes van de film "A room with a View" naar een roman van de Engelsman E.M. Foster. Wat moet het toch bijzonder zijn geweest om in de 19 eeuw Florence te bezoeken.
En toen - helaas - begon het te regenen. Maar ja, we hadden naar de klimpartij toch een ijsje of cappucino verdiend, dus streken we neer in een van de gelateria's.
Het vergde enige geduld, voordat het weer het weer toeliet dat we redelijk droog onze wandeling konden voortzetten.
Ons volgend doel was de kerk Santa Croce, waarvoor we weer de Arno moesten oversteken. We trokken door de natte straten van de stad en lieten ons van boven door de prikkende zon beschijnen. Vanaf Santa Croce weer richting de Signoria en het was werkelijk fantastisch om de gebouwen, die we in de ochtend bij grijze hemel hadden bewonderd, nu in het zonlicht te zien schitteren. Verder via een winkelstraat, waar Thijs zijn vakantiegeld aan T-shirts bij Puma en Zara, besteedde, richting Duomo, die ons nog zijn mooiste kanten liet zien. Van daaruit via de straatmarkt richting station. We namen de trein van 10 voor 5 en bereikten om kwart over vijf Signa, waar we weer met een regenbui werden begroet.
Het was een kort bezoek aan Firenze, een stad die het zeker verdiend om meerdere dagen te blijven om al haar schatten de nodige aandacht te kunnen schenken. Hopelijk tot een weerzien, en dan niet pas weer na 26 jaar!
maandag 26 juli 2010
Torre Pendente (Pisa) en Piazza del Campo (Sienna)
We zijn intussen meer dan een week in Villa Borgo Castelletti. De jongens hebben het ontzettend naar hun zin en dan is het ook goed vertoeven voor ons. De afgelopen dagen hebben we naast heerlijke dagen aan het zwembad ook wat tijd besteed om de omgeving te verkennen. Het was afgelopen week wel heel erg warm, altijd boven de 35 graden, zodat de motivatie om het verkoelende zwembad te verlaten vaak afgedwongen moest worden. De druk om bezienswaardigheden te bezoeken, kun je gewoon niet zo maar van je afschudden als je vakantie in Toscane houdt. Maar er valt dan ook een boel te zien. Na twee dagen rust zijn we op dinsdag vanuit de villa richting noorden getrokken, naar Pistoia. Ik zou zeggen, dat Pistoia een typisch Toscaans stadje is, dat natuurlijk ook niet onbeduidende gebouwen binnen zijn muren beherbergt. Zoals de duomo San Zeno of de Chiesa de San Giovanni Fuoricivitas. Maar om een uur 's middags werden zelf de kerken gesloten zodat wij rond die tijd Pistoia verlieten om via een kleine omweg via Vinci, de geboorteplaats van Leonardo, terug te keren naar ons stekkie.
Op donderdag was het dan zo ver, de grote wens van Bram werd vervult, we gingen naar Pisa om La Torre Pendente (de scheve toren) te beklimmen. We naderden Pisa vanuit het noorden (de S12 vanaf Lucca) en zagen al van verre de gebouwen op het Campo dei Miracoli (het plein der wonderen) in hun witmarmeren pracht stralen. Gelukkig waren we vroeg en vonden we een parkeerplaats op 5 minuten loopafstand van de scheve toren. We gingen meteen naar de ticket office om toegangskaarten voor de torenbeklimming te kopen. We hadden geluk, we konden kaarten bemachtigen waarmee we over tweeenhalf uur de toren opmochten. Dat was niet erg, Pisa heeft naast de scheve toren ook nog andere bezienswaardigheden, dus slenderten we richting stad en zagen o.a. het mooie plein van de Cavalieri, de Maltezer Ridders.
De beklimming van de toren ging vrij vlot, ook had het idee dat je een sterke borrel ophad, zo raakte je soms uit je balans. Vanaf te toren heb je natuurlijk een schitterend uitzicht over de stad. Ja, dat was wel bijzonder!
'S avonds was er een BBQ bij het restaurant van de Villa, El tre Corone. Samen met andere gezinnen hebben we ons ervoor op gegeven. De kinderen hebben intussen aardig van vrienden gemaakt en het leek ons gezellig eraan mee te doen. En het is een keer wat anders dan de plaatselijke pizzeria. Het was een geslaagde avond! De kinderen, en soms ook wij, dansden onder een grote boom en we genoten van de zwoele Toscaanse zomernacht. Spectaculair hoogtepunt voor de kinderen: een middernachts duik in de pool.
Op vrijdagavond hadden we een Pizza Party in de Villa. Samen met de gezinnen die we intussen hebben leren kennen, hebben we bij de plaatselijke Pizzeria Da Foffa pizza en pasta besteld en samen op de terras verorberd. De kinderen zaten de rest van de avond bij de pool lekker te kletsen, terwijl wij volwassenen op terras bleven zitten om de problemen van de huidige tijd te discusseren. Het was weer een geslaagde en vooral gezellig avond.
Helaas moesten we op zaterdagochtend van een aantal mensen al weer afscheid nemen, maar we hebben met het gezin Terwindt uit Utrecht aanstaande donderdag in Lucca afgesproken. De tweeling Timo en Joris kon goed opschieten met Bram en Thijs.
Zaterdag was weer rustdag, maar gisteren, de zondag dus, zijn we naar Sienna geweest. Wat is dat een mooie stad. Het was vrij rustig, in elk geval had ik niet het idee, dat de stad compleet overlopen was door toeristen zodat je de sfeer van deze mooie historische stad op je kon laten inwerken. We bezochten la Piazza del Duomo waar de ook van buiten zeer indrukwekkende Duomo Santa Maria Assunta in de hemel rijst. Van daar uit slenderden we door de nauwe straten langs kleine boetiken en winkeltjes, die maar deels geopend waren, richting Piazza del Campo, het grote stadsplein midden in de stad. Nadat we net van een lekker broodje in een panneteria hadden gesmuld, maakten we nog iets moois mee toen een heel groep bewoners van de contrada van de olifant (bewoners van een bepaalde wijk van de stad) feestelijk gekleed met flaggen en trommels en gezang door de straten trok. We weten niet wat ze aan het vieren waren, maar het maakte wel indruk. Dat moet maar een kleine impressie zijn van dat wat er gebeurd als de jaarlijkse Pallio (de ruiterwedstrijd) op de Campo wordt gehouden, waar alle Contrade van de stad aanwezig zijn in hun kleuren en met hun gezangen.
Sienna is werkelijk een aanrader, zeker omdat de nauwe straten van de historische binnenstad veelal in de schaduw liggen. Dus ook op warme dagen goed te bezoeken. En wie even wil afkoelen, die gaat naar la Fonte Gaia op de Campo waar drinkbaar water stroomt.
Op donderdag was het dan zo ver, de grote wens van Bram werd vervult, we gingen naar Pisa om La Torre Pendente (de scheve toren) te beklimmen. We naderden Pisa vanuit het noorden (de S12 vanaf Lucca) en zagen al van verre de gebouwen op het Campo dei Miracoli (het plein der wonderen) in hun witmarmeren pracht stralen. Gelukkig waren we vroeg en vonden we een parkeerplaats op 5 minuten loopafstand van de scheve toren. We gingen meteen naar de ticket office om toegangskaarten voor de torenbeklimming te kopen. We hadden geluk, we konden kaarten bemachtigen waarmee we over tweeenhalf uur de toren opmochten. Dat was niet erg, Pisa heeft naast de scheve toren ook nog andere bezienswaardigheden, dus slenderten we richting stad en zagen o.a. het mooie plein van de Cavalieri, de Maltezer Ridders.
De beklimming van de toren ging vrij vlot, ook had het idee dat je een sterke borrel ophad, zo raakte je soms uit je balans. Vanaf te toren heb je natuurlijk een schitterend uitzicht over de stad. Ja, dat was wel bijzonder!
'S avonds was er een BBQ bij het restaurant van de Villa, El tre Corone. Samen met andere gezinnen hebben we ons ervoor op gegeven. De kinderen hebben intussen aardig van vrienden gemaakt en het leek ons gezellig eraan mee te doen. En het is een keer wat anders dan de plaatselijke pizzeria. Het was een geslaagde avond! De kinderen, en soms ook wij, dansden onder een grote boom en we genoten van de zwoele Toscaanse zomernacht. Spectaculair hoogtepunt voor de kinderen: een middernachts duik in de pool.
Op vrijdagavond hadden we een Pizza Party in de Villa. Samen met de gezinnen die we intussen hebben leren kennen, hebben we bij de plaatselijke Pizzeria Da Foffa pizza en pasta besteld en samen op de terras verorberd. De kinderen zaten de rest van de avond bij de pool lekker te kletsen, terwijl wij volwassenen op terras bleven zitten om de problemen van de huidige tijd te discusseren. Het was weer een geslaagde en vooral gezellig avond.
Helaas moesten we op zaterdagochtend van een aantal mensen al weer afscheid nemen, maar we hebben met het gezin Terwindt uit Utrecht aanstaande donderdag in Lucca afgesproken. De tweeling Timo en Joris kon goed opschieten met Bram en Thijs.
Zaterdag was weer rustdag, maar gisteren, de zondag dus, zijn we naar Sienna geweest. Wat is dat een mooie stad. Het was vrij rustig, in elk geval had ik niet het idee, dat de stad compleet overlopen was door toeristen zodat je de sfeer van deze mooie historische stad op je kon laten inwerken. We bezochten la Piazza del Duomo waar de ook van buiten zeer indrukwekkende Duomo Santa Maria Assunta in de hemel rijst. Van daar uit slenderden we door de nauwe straten langs kleine boetiken en winkeltjes, die maar deels geopend waren, richting Piazza del Campo, het grote stadsplein midden in de stad. Nadat we net van een lekker broodje in een panneteria hadden gesmuld, maakten we nog iets moois mee toen een heel groep bewoners van de contrada van de olifant (bewoners van een bepaalde wijk van de stad) feestelijk gekleed met flaggen en trommels en gezang door de straten trok. We weten niet wat ze aan het vieren waren, maar het maakte wel indruk. Dat moet maar een kleine impressie zijn van dat wat er gebeurd als de jaarlijkse Pallio (de ruiterwedstrijd) op de Campo wordt gehouden, waar alle Contrade van de stad aanwezig zijn in hun kleuren en met hun gezangen.
Sienna is werkelijk een aanrader, zeker omdat de nauwe straten van de historische binnenstad veelal in de schaduw liggen. Dus ook op warme dagen goed te bezoeken. En wie even wil afkoelen, die gaat naar la Fonte Gaia op de Campo waar drinkbaar water stroomt.
maandag 19 juli 2010
Bella Italia - Bella Toscana
Na twee dagen reis met een tussenstop en overnachting in Stans, een plaatsje vlak bij Luzern in Zwitserland, bereikten we op 17 juli om 7 uur 's avonds de plaats van bestemming: Country Hotel Borgo Villa Castelletti in Signa, een plaatsje op 12 km afstand van Firenze in de Toscane. Een vriendelijke portier wees ons ons appartement. Elk appartement is anders gedecoreerd, afhankelijk van de naam van de kunstenaar die op de voordeur staat. Wij zitten in appartement nr. 5 met de naam van Andrea Mantegna, een Noord Italiaanse Renaissance schilder. Dat betekent dat alle schilderijen en decoraties in zijn stijl zijn of van andere kunstenaars uit de Renaissance. Het klinkt misschien wat kitscherig maar ik vind het wel heel stijlvol, omdat het konsequent is doorgevoerd. Intussen ben ik erachter gekomen dat het een concept is van de Manifattura di Signa.
Onze eerste dag, de zondag, was een rustdag. Het begon met een heerlijk ontbijt dat door de Villa wordt gemaakt, ook hier is een stijlvolle presentatie natuurlijk een must voor onze gastheer. Het was zo verrrukkelijk eten dat wij voor de volgende dag direct nog een ontbijt hebben geboekt, maar de komende dagen willen toch zelf voor ons ontbijt zorgen. Na het ontbijt de hele dag bij de pool gelummeld. Lekker lezen en af en toe een koele duik. Helaas werd het na het middaguur een beetje onrustig bij de pool om dat de after party gasten van een bruiloft heel erg te keer gingen. Toen ze begonnen vanaf de deckchair in de pool te springen heb ik toch maar onze gastheer Alejandro verwittigd. Ik zag het al gebeuren, dat iemand met zijn dronken hoofd op de rand van de pool slaat en dat wij dan de rotzooi mogen aanzien. Dan maar de klikspaan zijn.
Verder hebben we al twee keer het avondeten in restaurants genuttigd die vooral door lokale gasten bezocht waren. Voor ons een teken dat het goed eten moet zijn, en we hebben ook lekker gegeten, natuurlijk vooral pizza! Gisteravond waren we in een restaurant in Campo B, daarna hebben we nog een kleine stadswandeling gemaakt. Er was net een festival met allerlei kraampjes en voorstellingen gaande. De hele stad was op de been. Ons viel daarbij op, dat hier ongelofelijk veel Chinezen zijn. Hoe komen die hier allemaal? Allemaal gastarbeiders? Je zag trouwens ook vele winkels die blijkbaar in Chinese handen zijn. Nou daar komen we nog achter.
Vandaag nog een rustdag en vanaf morgen zullen we beginnen, de omgeving te verkennen.
Onze eerste dag, de zondag, was een rustdag. Het begon met een heerlijk ontbijt dat door de Villa wordt gemaakt, ook hier is een stijlvolle presentatie natuurlijk een must voor onze gastheer. Het was zo verrrukkelijk eten dat wij voor de volgende dag direct nog een ontbijt hebben geboekt, maar de komende dagen willen toch zelf voor ons ontbijt zorgen. Na het ontbijt de hele dag bij de pool gelummeld. Lekker lezen en af en toe een koele duik. Helaas werd het na het middaguur een beetje onrustig bij de pool om dat de after party gasten van een bruiloft heel erg te keer gingen. Toen ze begonnen vanaf de deckchair in de pool te springen heb ik toch maar onze gastheer Alejandro verwittigd. Ik zag het al gebeuren, dat iemand met zijn dronken hoofd op de rand van de pool slaat en dat wij dan de rotzooi mogen aanzien. Dan maar de klikspaan zijn.
Verder hebben we al twee keer het avondeten in restaurants genuttigd die vooral door lokale gasten bezocht waren. Voor ons een teken dat het goed eten moet zijn, en we hebben ook lekker gegeten, natuurlijk vooral pizza! Gisteravond waren we in een restaurant in Campo B, daarna hebben we nog een kleine stadswandeling gemaakt. Er was net een festival met allerlei kraampjes en voorstellingen gaande. De hele stad was op de been. Ons viel daarbij op, dat hier ongelofelijk veel Chinezen zijn. Hoe komen die hier allemaal? Allemaal gastarbeiders? Je zag trouwens ook vele winkels die blijkbaar in Chinese handen zijn. Nou daar komen we nog achter.
Vandaag nog een rustdag en vanaf morgen zullen we beginnen, de omgeving te verkennen.
woensdag 7 juli 2010
Mata & Hari - zonnetjes in huis
Na een aantal maanden zonder katachtige huisgenoten, hebben we twee en een halve week geleden Mata & Hari in huis genomen. Mata & Hari zijn broer en zus uit een nest van vier katjes. Ze waren 8 weken oud toen wij ze mochten ophalen. Eigenlijk waren wij van plan om maar een kat te nemen, maar toen we Mata & Hari bij elkaar zagen (zij lijken heel erg op elkaar) waren we gauw om, om toch voor twee te kiezen. Een goede beslissing! Het is fantastisch om te zien hoe die twee zich samen kunnen vermaken. Gisteravond zaten we naar de voetbalwedstrijd Nederland - Uruguay te kijken. Met de twee katten erbij hadden we best moeite om de aandacht bij de wedstrijd te houden. Het was lachen toen Mata & Hari rondom de televisie begonnen tickertje te spelen en op het scherm meededen bij het uitdelen van gele kaarten en met hun pootjes de bal probeerden te pakken. Wat een gezelligheid in huis met de twee katten. Ik verheug me al op het moment dat de katten de tuin in mogen en op ontdekkingstocht gaan. Voorlopig moeten we ze helaas nog binnen houden tot na de vakantie. Dan pas mogen Mata & Hari van de volle vrijheid genieten.
Op bovenstaande foto zie je Mata links, herkenbaar aan haar zwarte linker voorpoot en daarachter Hari.
Mata is een poes en Hari is een kater, wat aan zijn katerachtig loopje goed herkenbaar is. Hari is ook ietsjes breder en steviger dan Mata, wat op de weegschaal in 2 ons tot uitdrukking komt.
Mata Hari betekent trouwens Zon in het malais en is samengesteld uit twee woorden: Mata is het oog en Hari is de dag, dus Oog van de Dag. Mooi, he?
Het is laat op de avond, ik ben moe, tijd voor mij om naar bed te gaan; de poezen worden net weer monter.
(meer foto's van Mata & Hari vind je op mijn Picasa site, zie daarvoor Mijn links hiernaast!)
Op bovenstaande foto zie je Mata links, herkenbaar aan haar zwarte linker voorpoot en daarachter Hari.
Mata is een poes en Hari is een kater, wat aan zijn katerachtig loopje goed herkenbaar is. Hari is ook ietsjes breder en steviger dan Mata, wat op de weegschaal in 2 ons tot uitdrukking komt.
Mata Hari betekent trouwens Zon in het malais en is samengesteld uit twee woorden: Mata is het oog en Hari is de dag, dus Oog van de Dag. Mooi, he?
Het is laat op de avond, ik ben moe, tijd voor mij om naar bed te gaan; de poezen worden net weer monter.
(meer foto's van Mata & Hari vind je op mijn Picasa site, zie daarvoor Mijn links hiernaast!)
zaterdag 29 mei 2010
De Berk
Bij onze buurvrouw in de tuin staat een berk. Een mooie boom die in de loop der jaren ontzettend groot is geworden. Ik weet niet anders dan dat de boom er was. Als ik vanuit mijn bed het raam uitkijk zie ik de berk. Zo kan ik ook de boom dagelijks van vorm en uiterlijk zien wisselen. In het vroege voorjaar en zomer verandert de boom van een zwart takkennet in een lichtgroen en later diepgroen bladerdak. In de herfst zie ik dan de bladeren geel verkleuren en tijdens een herfststorm zwepen de takken heen en weer. In de winter zitten vaak dikke zwarte kraaien tussen de takken. Juist dit moment dat ik hier over de berk zit te schrijven, hoor ik buiten de boom ruisen. Een bijzonder behagelijk geluid als je onder je dekens in bed ligt. Vanavond is de wind weer wat toegenomen en af en toe valt een druppel regen. Als ik morgen de tuin in ga, zullen er zeker weer wat takken en bladeren liggen. Dat is typisch voor een berk: altijd rommel! In het voorjaar de pollen, later de zaadjes, die door elke kier de weg naar binnen vinden, dan heb je de massas van bladeren die je in de herfst van je gazon mag halen en in de winter een heleboel takken die door de tuin slingeren. Mijn buurvrouw heeft er genoeg van, de boom gaat om! Gisteren kwam zij het vertellen, over drie dagen gaat het gebeuren. Dan verdwijnt mijn uitzicht, geen schaduw meer op het heetste moment van een zomerdag, geen plek meer voor de duiven om te tortelen, meneer merel moet het zonder concertzaal doen, geen slaapverwekkend en zaligmakend bladerruisen meer. Berk, ik zal je missen!
zaterdag 27 februari 2010
Fuerte en la noche ultima
Vanavond hebben we lekker gegeten bij Poco Loco, een restaurant dat we pas nu hebben ontdekt. We hebben ons altijd door het label Steak House laten afschrikken, maar ze hebben ook een lekkere Italiaanse kaart. Daarna zijn we overgestoken naar het Rock Cafe, waar vanavond heerlijke muziek werd gespeeld. Onder het genot van een Cocktail en een Gin Lemon hebben Inge en ik een gezellige laatste avond meegemaakt.
Ter gelegenheid van onze vijfde lustrum hebben we elkaar een mooie ketting geschonken. Het is toch heel bijzonder als je al zo veel jaren met elkaar de vakantie door kan brengen zonder dat het gaat vervelen. We hebben elke keer weer heel veel lol en kunnen met elkaar lachen.
Morgen al weer de laatste dag. Ik heb het gevoel dat dit jaar de tijd extra snel voorbij vloog. Maar er blijven weer leuke herinneringen.
Trouwens nog een voorbeeld hoe klein de wereld toch is: vanochtend toen ik broodjes ging halen, kwam ik een gezin tegen, Jermo en ouders, die ik twee jaar geleden in ons hotel op Zakynthos heb ontmoet.
Zou toch heel graag willen weten hoe hoog de waarschijnlijkheid is dat zo iets gebeurt.
Hasta ano proxima!
dinsdag 23 februari 2010
Storm, Zon en Aardappelen!
Het was een stormachtig begin! Na een transfervlucht van Muenster naar Nuernberg vertrokken we netjes op tijd naar ons eiland. Toen de piloot ons op de landing wilde voorbereiden kregen we horen dat er wat complicaties zouden kunnen ontstaan omdat het beneden heel hard waaide. We zouden er rekening mee moeten houden dat het niet bij de eerste keer met de landing zou kunnen lukken en dat hij dan nog even weer zou moeten doorstarten. Nou deze woorden heb ik nog nooit op een vlucht te horen gekregen, dus er was best veel spanning aan bord toen de landevlucht begon. Toen het vliegtuig uiteindelijk de grond raakte had ik het gevoel dat we nog eindeloos doorreden en dat er maar geen einde aan zou komen totdat we eindelijk tot stilstand kwamen. Wat een opluchting!
Toen we via de slurf de vluchthaven binnenliepen zagen hoe veel wind buiten was en hoe het stormde; de palmbomen waren zwaar in de weer!
Na ontvangst van onze koffers die gelukkig de transfer goed hadden doorstaan, zijn we naar de bushalte vertrokken waar voor ons twee een dubbeldekker klaar stond om ons naar het hotel te vervoeren.
De buschauffeur heeft ons aan de hoofdstraat eruit gezet, gelukkig dat we van onze vorige bezoeken enige lokale kennis hadden anders hadden we het Fuentepark zeker niet zo snel gevonden.
We zitten weer in hetzelfde apartement als vorig jaar (nr.61) met mooi uitzicht op de pool.
De afgelopen dagen was het weer nog steeds wisselvallig, zondagochtend werden wij bij regen wakker. Toen zijn we maar naar de zondagsmarkt in het shoppingcenter EL Campanario geweest. Wat geshoppt en Deutschen Kaesekuchen voor zondagmiddag meegenomen. Verder de zonnige momenten bij het zwembad doorgebracht. Vandaag was het heel mooi weer en vooral warm. Een frisse duik in de pool was zeer welkom! Lees veel, ben al aan mijn vierde boek toe. Niet slecht in 5 dagen!
's avonds verschillende restaurants bezocht, van Chinees, Italiaan over Visrestaurant tot restaurant Waikiki. Vanavond zal het calamares romana worden met papas arrugadas, de typische Canarische aardappelen. Inge wacht al op mij! woensdag 17 februari 2010
Nog een paar uurtjes slapen...
Nog een paar uurtjes slapen en dan ga ik weer op reis naar Fuerteventura. Same place (Corralejo), same hotel (Fuentepark) and same travel mate (Ingeborg) as last year. Ingeborg komt me vannacht om 3 uur ophalen. Om 6.30 uur vertrekken we vanaf vliegveld Muenster-Osnabrueck. Helaas hebben we nog een tussenstop in Nuernberg. Het is niet anders. Om 12.15 uur plaatselijke tijd landen we op Fuerte.
Heb net nog naar het weerbericht voor het eiland gekeken. Momenteel is het wat regenachtig maar ik hoop toch dat we ook nog wat zonnige periodes kunnen verwachten.
Heb net nog naar het weerbericht voor het eiland gekeken. Momenteel is het wat regenachtig maar ik hoop toch dat we ook nog wat zonnige periodes kunnen verwachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
