No go area (Lucca)

Het leek ons allemaal een mooi idee: de families Rietberg en Terwindt gaan samen fietsen over de muren van Lucca. We hadden Han, Gerdien en de tweeling Timo en Joris afgelopen week in de Villa leren kennen. Afgelopen zaterdag waren ze verder getrokken richting Montecarlo, een plaatste oostelijk gelegen van Lucca.
De jongens konden het goed met elkaar vinden, dus hadden we gisteren, de donderdag, afgesproken in Lucca. Om 9 uur vertrokken we bij aangenaam zonnig weer van de Villa richting westen via de A11. Hoe dichter we bij Lucca kwamen des te dreigender werd de hemel boven ons. Aan de horizon konden we gigantische bliksems waarnemen en vlak voor de afrit Lucca ovest vielen de eerste druppels op onze voorruit. En dat was het begin van een onweer dat voor velen nog lang in het geheugen gegrift zou blijven.
We reden Lucca binnen en de regen begon om ons heen echt te stromen. Je kon amper de weg herkennen, alles was wazig en vertekend. Het was heel erg donker geworden door de donkere wolken die zich boven ons samen hadden gebald. Ik was de navigator en bewapend met een plattegrondje probeerde ik Roel de goede richting te wijzen naar de plaats waar we hadden afgesproken. Toen we op een bepaald moment naast de weg stopten om even op adem te komen, moesten we vaststellen, dat we eigenlijk niet meer wisten waar we ons bevonden. Met de kennis dat Lucca maar een klein stadje is, zetten we onze weg voort en later bleek dat we ons in het noorden van de stadsmuren bevonden en niet, zoals we dachten ten zuiden van de stad. Gelukkig konden we uiteindelijk de afgesproken plek, de Porta Elisa, vinden en hadden we ook nog het geluk dat we een parkeerplaats konden bemachtigen. Intussen hadden we telefonisch contact met familie Terwindt, die nog niet uit Montecarlo vertrokken waren, in de hoop dat het weer zou bijtrekken. Toen ze hoorden dat wij gearriveerd waren, gingen ook zij op pad. Een goed half uur later, het regende nog steeds met bakken uit de hemel, stond de rode Volvo van Han, achter onze auto en via de telefoon (uitstappen kon echt niet) werd afgesproken dat we naar Montecarlo terug zouden gaan. Gezegd, gedaan, in konvooi door het gutsende water, reden we achter de Volvo aan. Onderweg hebben we eten bij de PAM ingeslaan en reden dan verder naar het appartement van onze kennissen. We bereikten via allerlei bochten en kronkels het agricultura tourisma vertrek en Gerdien bereidde voor ons een overheerlijke lunch. Intussen was de hemel ook opgeklaard en konden de jongens ook nog een duikje in de pool nemen.We volwassenenen zaten gezellig te kletsen aan tafel in de riante keuken van het appartement.
Toen de zon steeds toenam, vatten we opnieuw ons idee op, om samen Lucca op de fiets te verkennnen. We verzamelden onze spullen en begonnen aan onze tweede poging om Lucca een bezoek te brengen. Maar  de weersgoden waren ons niet goed gezind. Op 5 kilometers afstand van Lucca kwamen we weer in de stromende regen terecht. Ook deze poging eindigde in de watervloed. Zonder de mogelijkheid om fatsoenlijk van elkaar afscheid te kunnen nemen, scheidden zich onze wegen en reed elke familie terug naar zijn appartement. Jammer, het was ons niet gegund om het schitterende Lucca te mogen bezoeken. We mochten alleen maar van buitenaf de stadsmuren aanschouwen en erover dromen wat erachter verborgen zit. Eigenlijk nog een goede reden, om nog eens terug te keren naar deze streek.

Toen we rond half vijf in Signa arriveerden was ook hier regenweer. Niet zo erg als in Lucca, maar geen weer of echt buiten te zitten. 's Avonds gingen we voor een laatste keer eten bij Da Foffo. Toen we terugkeerden naar de Villa, was net een heftig onweer boven ons bezig. Een goede reden om lekker knus in ons appartement te gaan zitten en naar de regen en de donderslagen te luisteren en een boek te lezen. Roel keek nog naar het Italiaanse nieuws waar natuurlijk ook het weer een hot item was. Hij hoorde dat Lucca die dag tot no go area was verklaard in verband met overstromingen in de hele stad. Straten en kelders waren ondergelopen en het verkeer was chaotisch geworden. Geen plaats voor een toeristisch uitstapje!

Room with a View (Firenze)

We zitten al bijna weer aan het einde van onze tweede week. Morgen is onze laatste dag en zaterdagochtend vertrekken wij. De afgelopen dagen was het weer heel wisselend. Na het weekend was het afgekoeld en we waren heel erg blij met onze planning van de excursies. Firenze met 35 graden is niet echt een aanrader, dus dinsdag leek ons een geschikte dag om eindelijk een bezoek aan de Toscaanse hoofdstad te brengen. In 1984 was ik tijdens de reis met mijn examenklas in Florence geweest. Dus ik was heel benieuwd hoe het er nu uitzag en of ik nog iets zou herkennen.
De tickets voor de trein konden we bij de receptie kopen en om 10 uur 's ochtends stonden we op het perron van station Signa. Binnen 20 minuten bereikten we het Centraal Station van Florence, dat, zo stond het in onze Kunstgids, een belangrijk bouwwerk uit de interbellum periode van de stad is, uit 1935 om precies te zijn. Het was er heel erg druk en we zochten ons een weg naar buiten via de menigte. Toen we het station verlieten en even omkeken, waren we niet echt onder de indruk van de buitenkant van het station. Het lijkt toch meer op een gigantische betonblok, maar ja, smaak is heel persoonlijk. Binnen waren er wel fraaie decoraties, eenvoudig maar toch duidelijk in jaren 30 stijl.
Ons eerst doel was de Duomo, wiens koepel wij al vanaf het dak van de Villa hadden gezien. We lieten ons meesleuren in de massa van mensen die net als wij het bouwwerk wilden bewonderen. En dan zie je het prachtige gebouw ineens voor je steeds meer gestalte aannemen. Het is werkelijk prachtig, al die mooie versieringen aan de buitenkant, in steen gehouwen, in de vorm van een fresco of gewoon de kleuren van de verschillende soorten marmer die men heeft gebruikt. En daarover de imposante koepel, het meesterwerk van Bruneleschi, absoluut vernieuwend voor zijn tijd.

Vanaf de dom zijn we verder met de stroom richting de Piazza de Signoria waar het indrukwekkende stadshuis van Florence met zijn statige, slanke toren staat. Ook hier weer enorme massa's mensen uit alle hoeken van de wereld. We namen even een kijkje in de mooie binnenhof van het stadhuis en vergaapten ons aan de mooie fresco's aan muren en plafonds en genoten van het mooie plaatje van het fontein, dat inmidden is opgesteld. Heel fraai!
Buiten gingen we nog even kijken naar de mooie beelden die er staan opgesteld, zoals de beroemde replica van Michelangelo's David en het bronzen beeld van Perseus met het hoofd van Medusa in zijn linkerhand.
Daarna gingen we via de loggia van de Gli Uffici richting Arno. Ook hadden we misschien op dat moment nog het plan gehad om het museum te bezoeken, op het moment dat we de lange rijen wachtenden zagen, had je er eigenlijk geen zin meer in gehad. Dus verder langs de Arno-oever richting Ponte Vecchio. Wat een drukte op dit mooie, oude bruggetje met links en rechts de juwelierswinkels en een schitterend uitzicht op de rivier. Vanaf de brug trokken we naar de Palazzo Pitti. Ook hier weer wachtrijen bij de ticket kassa. Jammer, ik had de Boboli tuinen graag willen zien. Dat hou ik dan te goed voor het volgende bezoek! De lunch namen we in een Bar Tabak in een zijstraatje van het Paleis. Heel authentiek, lekker en vooral betaalbaar.
Gesterkt gingen we verder richting het Piazzale Michelangelo van waaruit men een adembenemend panoramisch uitzicht op de stad heeft. Het was een aardige klim, door smalle straten langs oude huizen en oude muren van tuinen, die de grens van de oude stad vormen. Achteraf gezien misschien een beetje om, maar iets wat echt de moeite waard was. Na een laatste beklimming van de trappen bereikten we het laatste terras en lag Florence aan onze voeten. Tijdens onze wandeling door de stad moest ik altijd weer denken aan de fraaie plaatjes van de film "A room with a View" naar een roman van de Engelsman E.M. Foster. Wat moet het toch bijzonder zijn geweest om in de 19 eeuw Florence te bezoeken.
En toen - helaas - begon het te regenen. Maar ja, we hadden naar de klimpartij toch een ijsje of cappucino verdiend, dus streken we neer in een van de gelateria's.
Het vergde enige geduld, voordat het weer het weer toeliet dat we redelijk droog onze wandeling konden voortzetten.
Ons volgend doel was de kerk Santa Croce, waarvoor we weer de Arno moesten oversteken. We trokken door de natte straten van de stad en lieten ons van boven door de prikkende zon beschijnen. Vanaf Santa Croce weer richting de Signoria en het was werkelijk fantastisch om de gebouwen, die we in de ochtend bij grijze hemel hadden bewonderd, nu in het zonlicht te zien schitteren. Verder via een winkelstraat, waar Thijs  zijn vakantiegeld aan T-shirts bij Puma en Zara, besteedde, richting Duomo, die ons nog zijn mooiste kanten liet zien. Van daaruit via de straatmarkt richting station. We namen de trein van 10 voor 5 en bereikten om kwart over vijf Signa, waar we weer met een regenbui werden begroet.
Het was een kort bezoek aan Firenze, een stad die het zeker verdiend om meerdere dagen te blijven om al haar schatten de nodige aandacht te kunnen schenken. Hopelijk tot een weerzien, en dan niet pas weer na 26 jaar!

Torre Pendente (Pisa) en Piazza del Campo (Sienna)

We zijn intussen meer dan een week in Villa Borgo Castelletti. De jongens hebben het ontzettend naar hun zin en dan is het ook goed vertoeven voor ons. De afgelopen dagen hebben we naast heerlijke dagen aan het zwembad ook wat tijd besteed om de omgeving te verkennen. Het was afgelopen week wel heel erg warm, altijd boven de 35 graden, zodat de motivatie om het verkoelende zwembad te verlaten vaak afgedwongen moest worden. De druk om bezienswaardigheden te bezoeken, kun je gewoon niet zo maar van je afschudden als je vakantie in Toscane houdt. Maar er valt dan ook een boel te zien. Na twee dagen rust zijn we op dinsdag vanuit de villa richting noorden getrokken, naar Pistoia. Ik zou zeggen, dat Pistoia een typisch Toscaans stadje is, dat natuurlijk ook niet onbeduidende gebouwen binnen zijn muren beherbergt. Zoals de duomo San Zeno of de Chiesa de San Giovanni Fuoricivitas. Maar om een uur 's middags werden zelf de kerken gesloten zodat wij rond die tijd Pistoia verlieten om via een kleine omweg via Vinci, de geboorteplaats van Leonardo, terug te keren naar ons stekkie.
Op donderdag was het dan zo ver, de grote wens van Bram werd vervult, we gingen naar Pisa om La Torre Pendente (de scheve toren) te beklimmen. We naderden Pisa vanuit het noorden (de S12 vanaf Lucca) en zagen al van verre de gebouwen op het Campo dei Miracoli  (het plein der wonderen) in hun witmarmeren pracht stralen. Gelukkig waren we vroeg en vonden we een parkeerplaats op 5 minuten loopafstand van de scheve toren. We gingen meteen naar de ticket office om toegangskaarten voor de torenbeklimming te kopen. We hadden geluk, we konden kaarten bemachtigen waarmee we over tweeenhalf uur de toren opmochten. Dat was niet erg, Pisa heeft naast de scheve toren ook nog andere bezienswaardigheden, dus slenderten we richting stad en zagen o.a. het mooie plein van de Cavalieri, de Maltezer Ridders.
De beklimming van de toren ging vrij vlot, ook had het idee dat je een sterke borrel ophad, zo raakte je soms uit je balans. Vanaf te toren heb je natuurlijk een schitterend uitzicht over de stad. Ja, dat was wel bijzonder!

'S avonds was er een BBQ bij het restaurant van de Villa, El tre Corone. Samen met andere gezinnen hebben we ons ervoor op gegeven. De kinderen hebben intussen aardig van vrienden gemaakt en het leek ons gezellig eraan mee te doen. En het is een keer wat anders dan de plaatselijke pizzeria. Het was een geslaagde avond! De kinderen, en soms ook wij, dansden onder een grote boom en we genoten van de zwoele Toscaanse zomernacht. Spectaculair hoogtepunt voor de kinderen: een middernachts duik in de pool.

Op vrijdagavond hadden we een Pizza Party in de Villa. Samen met de gezinnen die we intussen hebben leren kennen, hebben we bij de plaatselijke Pizzeria Da Foffa pizza en pasta besteld en samen op de terras verorberd. De kinderen zaten de rest van de avond bij de pool lekker te kletsen, terwijl wij volwassenen op terras bleven zitten om de problemen van de huidige tijd te discusseren. Het was weer een geslaagde en vooral gezellig avond.

Helaas moesten we op zaterdagochtend van een aantal mensen al weer afscheid nemen, maar we hebben met het gezin Terwindt uit Utrecht aanstaande donderdag in Lucca afgesproken. De tweeling Timo en Joris kon goed opschieten met Bram en Thijs.

Zaterdag was weer rustdag, maar gisteren, de zondag dus, zijn we naar Sienna geweest. Wat is dat een mooie stad. Het was vrij rustig, in elk geval had ik niet het idee, dat de stad compleet overlopen was door toeristen zodat je de sfeer van deze mooie historische stad op je kon laten inwerken. We bezochten la Piazza del Duomo waar de ook van buiten zeer indrukwekkende Duomo Santa Maria Assunta in de hemel rijst. Van daar uit slenderden we door de nauwe straten langs kleine boetiken en winkeltjes, die maar deels geopend waren, richting Piazza del Campo, het grote stadsplein midden in de stad. Nadat we net van een lekker broodje in een panneteria hadden gesmuld, maakten we nog iets moois mee toen een heel groep bewoners van de contrada van de olifant (bewoners van een bepaalde wijk van de stad)  feestelijk gekleed met flaggen en trommels en gezang door de straten trok. We weten niet wat ze aan het vieren waren, maar het maakte wel indruk. Dat moet maar een kleine impressie zijn van dat wat er gebeurd als de jaarlijkse Pallio (de ruiterwedstrijd)  op de Campo wordt gehouden, waar alle Contrade van de stad aanwezig zijn in hun kleuren en met hun gezangen.
Sienna is werkelijk een aanrader, zeker omdat de nauwe straten van de historische binnenstad veelal in de schaduw liggen. Dus ook op warme dagen goed te bezoeken. En wie even wil afkoelen, die gaat naar la Fonte Gaia op de Campo waar drinkbaar water stroomt.

Bella Italia - Bella Toscana

Na twee dagen reis met een tussenstop en overnachting in Stans, een plaatsje vlak bij Luzern in Zwitserland, bereikten we op 17 juli om 7 uur 's avonds de plaats van bestemming: Country Hotel Borgo Villa Castelletti in Signa, een plaatsje op 12 km afstand van Firenze in de Toscane. Een vriendelijke portier wees ons ons appartement. Elk appartement is anders gedecoreerd, afhankelijk van de naam van de kunstenaar die op de voordeur staat. Wij zitten in appartement nr. 5 met de naam van Andrea Mantegna, een Noord Italiaanse Renaissance schilder. Dat betekent dat alle schilderijen en decoraties in zijn stijl zijn of van andere kunstenaars uit de Renaissance. Het klinkt misschien wat kitscherig maar ik vind het wel heel stijlvol, omdat het konsequent is doorgevoerd. Intussen ben ik erachter gekomen dat het een concept is van de Manifattura di Signa.

Onze eerste dag, de zondag, was een rustdag. Het begon met een heerlijk ontbijt dat door de Villa wordt gemaakt, ook hier is een stijlvolle presentatie natuurlijk een must voor onze gastheer. Het was zo verrrukkelijk eten dat wij voor de volgende dag direct nog een ontbijt hebben geboekt, maar de komende dagen willen toch zelf voor ons ontbijt zorgen. Na het ontbijt de hele dag bij de pool gelummeld. Lekker lezen en af en toe een koele duik. Helaas werd het na het middaguur een beetje onrustig bij de pool om dat de after party gasten van een bruiloft heel erg te keer gingen. Toen ze begonnen vanaf de deckchair in de pool te springen heb ik toch maar onze gastheer Alejandro verwittigd. Ik zag het al gebeuren, dat iemand met zijn dronken hoofd op de rand van de pool slaat en dat wij dan de rotzooi mogen aanzien. Dan maar de klikspaan zijn.
Verder hebben we al twee keer het avondeten in restaurants genuttigd die vooral door lokale gasten bezocht waren. Voor ons een teken dat het goed eten moet zijn, en we hebben ook lekker gegeten, natuurlijk vooral pizza! Gisteravond waren we in een restaurant in Campo B, daarna hebben we nog een kleine stadswandeling gemaakt. Er was net een festival met allerlei kraampjes en voorstellingen gaande. De hele stad was op de been. Ons viel daarbij op, dat hier ongelofelijk veel Chinezen zijn. Hoe komen die hier allemaal? Allemaal gastarbeiders? Je zag trouwens ook vele winkels die blijkbaar in Chinese handen zijn. Nou daar komen we nog achter.
Vandaag nog een rustdag en vanaf morgen zullen we beginnen, de omgeving te verkennen.

Mata & Hari - zonnetjes in huis

Na een aantal maanden zonder katachtige huisgenoten, hebben we twee en een halve week geleden Mata & Hari in huis genomen. Mata & Hari zijn broer en zus uit een nest van vier katjes. Ze waren 8 weken oud toen wij ze mochten ophalen. Eigenlijk waren wij van plan om maar een kat te nemen, maar toen we Mata & Hari bij elkaar zagen (zij lijken heel erg op elkaar) waren we gauw om, om toch voor twee te kiezen. Een goede beslissing! Het is fantastisch om te zien hoe die twee zich samen kunnen vermaken. Gisteravond zaten we naar de voetbalwedstrijd Nederland - Uruguay te kijken. Met de twee katten erbij hadden we best moeite om de aandacht bij de wedstrijd te houden. Het was lachen toen Mata & Hari rondom de televisie begonnen tickertje te spelen en op het scherm meededen bij het uitdelen van gele kaarten en met hun pootjes de bal probeerden te pakken. Wat een gezelligheid in huis met de twee katten. Ik verheug me al op het moment dat de katten de tuin in mogen en op ontdekkingstocht gaan. Voorlopig moeten we ze helaas nog binnen houden tot na de vakantie. Dan pas mogen Mata & Hari van de volle vrijheid genieten.

Op bovenstaande foto zie je Mata links, herkenbaar aan haar zwarte linker voorpoot en daarachter Hari.
Mata is een poes en Hari is een kater, wat aan zijn katerachtig loopje goed herkenbaar is. Hari is ook ietsjes breder en steviger dan Mata, wat op de weegschaal in 2 ons tot uitdrukking komt.
Mata Hari betekent trouwens Zon in het malais en is samengesteld uit twee woorden: Mata is het oog en Hari is de dag, dus Oog van de Dag. Mooi, he?
Het is laat op de avond, ik ben moe, tijd voor mij om naar bed te gaan; de poezen worden net weer monter.

(meer foto's van Mata & Hari vind je op mijn Picasa site, zie daarvoor Mijn links hiernaast!)